Bijzonder

De schrijfstijl is bijna kinderlijk te noemen… bijna. Want zo simpel als het is geschreven is het niet. De bomen, het bos, de personages, ze worden beschreven, maar krijgen weinig diepgang. Alberts laat al het denkwerk, al het interpretatiewerk aan de lezer. En dat heeft een bijzonder effect: het blijft me na afloop bezig houden. Waarover gaat het boek nu precies? Gaat het over opgroeien? Van boom naar bos? Of meer over aarden in het leven als je opgroeit? Ook het mystieke is aanwezig, de levendige beelden van een kind over bomen die meelopen.

Joost Oomen zegt in zijn nawoord dat het misschien wel gaat over het bos in je eigen hoofd, in ieders hoofd. De manier van schrijven geeft de lezer als het ware de gelegenheid om het verhaal met zijn eigen beelden te vullen.

Wat ik er ook van vind, het blijft bijzonder: De bomen.