Dystopisch en furieus inferno met een aanloop

Het omslachtige begin brengt de indruk dat de schrijver/ protagonist het zelf nog steeds niet kan geloven wat hem is overkomen. Bijgevolg zijn er vele uitweidingen en uitstapjes in het verhaal waarin juweeltjes te lezen zijn. Bijvoorbeeld een courtisane in wiens armen iemand sterft: “Ik zou zeggen dat ik dacht dat hij aan het komen was, maar stel je voor, in werkelijkheid was hij aan het gaan” (pg 29). Iets te veelvuldig maakt Lampo gebruik van deze uitweidingen om vervolgens zijn bedoeling uit te leggen. Zeg dan gewoon meteen waarop het staat! Ook dit draagt echter bij aan het duidelijk maken van het ongeloof. Vanaf pg 57 gaat het echt lopen met de introductie van Everaart Merlaan als verteller en komt de vaart erin om toe te stijgen naar een climax van een dystopisch en furieus inferno rondom de stad Antwerpen. Hallucinerend beschreven zodanig dat je ademloos bent opgenomen in het spektakel. Het lijkt erop dat Lampo afrekent met de laatste bij hem achtergebleven restjes dogmatisch geloof en definitief de stap maakt naar de agnost die de mysteriën der aarde en hemel onderzoekt. Al met al is het een wat ontoegankelijke novelle, waardoor je het gevoel hebt een hele roman gelezen te hebben.