Onderhoudend breiwerk

Aaneen gebreide stukkies met twee door elkaar heen geweven verhaallijnen. Zoals Giph vaker presteert: de ene serieus, de andere een afleidingsmanoeuvre. Rode draad bestaat uit rode puntjes met pijltjes. Vectoren die vliegen in het Giph universum. En dan krijg je stukkies als “Nog meer psychopoëzie: wij hebben een ‘epische beleving van de wereld om ons heen. Dat is belangrijk, want zonder ‘ervaringsordening’ komen we niet tot een al dan niet moreel oordeel over de dingen die we hebben gedaan en dingen die ons zijn overkomen” (pg 136). Eh… okay…

De kracht van Giph’s schrijven zit juist in zijn gewone zinnen over gewone dingen die ons allen zouden kunnen overkomen en die ook in dit boek bestaan. Daarmee raakt hij de lezer, juist vanwege de begrijpelijkheid en alledaagsheid die hij als geen ander weet te verwoorden. Daarmee geeft hij eveneens een moreel voorbeeld van hetgeen als normaal beschouwd mag worden. Het verhaal over de schouwburgvoorstelling op pagina 175 en verder is daar een uitstekend voorbeeld van.

Als het troost biedt: uiteindelijk breien beide verhaallijnen zich aan elkaar. Althans, in tijd komen ze bij elkaar. Onderhoudende roman.