Too much

Een verzameling losse verhalen over verval, destructie en neergang, die aaneen zijn gesmeed door de gemeenschappelijke deler Genua. De lezer wordt rechtstreeks aangesproken en betrokken door protagonist Pfeijffer. Dat spreekt mij dan weer minder aan. Uiteindelijk weet hij te vermaken met een verhaal dat me interesseert (vrij naar pg 291). Maar het duurt tot het eerste intermezzo met de yellow submarine voordat dat gebeurt.

Ogenschijnlijk spaart hij zichzelf niet in dit fantasierijk gebeuren, waarin de samenleving in Genua wordt ontleed. Zwervers, manken die geen manken zijn, gemankeerden, immigranten, asielzoekers, gelukzoekers, ze passeren allemaal de revue. Evenals het mooiste meisje van Genua. Maar kom, het is Pfeijffer: laten we neuken zo grof en smerig mogelijk. Om het luchtig te houden naast de schrijnende verhalen over de verschrikkelijke tochten die Afrikaanse mensen moeten maken om in Europa te kunnen komen en de keiharde werkelijkheid als ze er eenmaal zijn (wat je de libido ontneemt).

Al met al zijn het teveel verschillende componenten, stijlfiguren en de inhoudelijke neergang die mij het plezier in het lezen van het boek benamen. De samenhang is zoek en om die helemaal te binden aan de hoofdpersoon die aan moreel verval onderhevig is, dat is goedkoop. Je weet bij Pfeijffer namelijk dat het gaat om een parodie, waarbij op deze manier de schijn wordt gewekt dat de zelfkastijding het doel dient van verheerlijking. Kijk mij eens mooi delen in de misère, hahahaha not. En natuurlijk, het is literaire vrijheid en fantasie kan veel redden en je onttrekken aan de situatie waarin je je bevindt, zoals prachtig beschreven voor sommige personages. Of je gaat ten onder zoals de protagonist. Op hol slaan las ik ergens en dat klopt wel. Pfeijffer is in dit boek op hol geslagen en verloor mij onderweg.