Niet leven, maar overleven

Niet leven, maar overleven
Een geel/oranje cover, een klein jongetje rennend achter een hond aan, een intrigerende titel, zo is mijn kennismaking met ‘Djinn patrouille op de paarse lijn’.
De kleine jongen is de 9-jarige Indiase Jai. Hij woont met zijn ouders en zusje in een bassi in het noorden van India. Een bassi is een sloppenwijk vaak in de nabijheid van een vuilnisbelt. De ouders van Jai zijn liefdevol, doen erg hun best om iets te maken van hun leven en hun gezin, maar de bittere armoede maakt het leven zwaar. Uitzichtloosheid is misschien wel het ergste dat een mens kan overkomen. Er verdwijnen regelmatig kinderen in India, zo ongeveer 180 kinderen per dag. Meestal wordt er niets meer van hen gehoord. Zijn ze ontvoerd om als slaaf te moeten werken, moeten ze de prostitutie in, worden ze gebruikt als orgaandonor en vervolgens vermoord? De autoriteiten hebben er geen belangstelling voor en ook de corrupte politie laat het afweten. Jai besluit samen met Pari en Faiz op zoek te gaan naar verdwenen kinderen uit zijn naaste omgeving. Als het zusje van Jai verdwijnt wordt het wel erg persoonlijk. Zal het drietal de vermiste kinderen terug kunnen vinden?
Het perspectief in deze roman ligt bij Jai, een kind dus. Het eenvoudige taalgebruik vind ik dan ook passend. Maar is dat boeiend en prettig leesbaar voor een volwassen lezer? Ik heb mijn twijfels. Deepa Anappara is journalist en dat merk je. De mooiste delen vind ik de ‘volksverhalen’. Daar zie je haar vakmanschap.
Ik vind het boek niet geschikt voor jonge kinderen, het thema is wel erg zwaar. Voor leerlingen in de bovenbouw van het voortgezet onderwijs vind ik het zeker geschikt. Kennismaken met tegenstellingen tussen rijk en arm, discriminatie, hindoes versus moslims, er valt veel over na te denken.