Een traag boek voor trage lezers

Een traag boek voor trage lezers komt misschien overals kritiek, maar ik bedoel het als een compliment voor Sebastian Barry. Traag lezen om lang te kunnen genieten van de prachtige stijl. Elke zin, elke metafoor is raak.
Het boek komt traag op gang, het is even doorbijten, maar het tempo wordt in de loop van het verhaal versneld en zelfs zo dat pauzeren geen optie meer is.
De hoofdpersoon Tom Kettle is een gepensioneerde rechercheur die een rustig en geïsoleerd leven leidt. Zijn rust wordt verstoord door het bezoek van twee oud-collega's van de recherche. Zij roepen zijn hulp in bij een cold case zaak waar Tom vermoedelijk meer van weet. Er komen bij Tom veel herinneringen naar boven, niet alleen over zijn vroegere werk maar ook over zijn moeilijke jeugd en over zijn leven met vrouw en kinderen.
De auteur schuift heen en weer tussen nu en vroeger, tussen alwetende verteller en een personaal perspectief, tussen droom en werkelijkheid. Dat laatste maakt het niet gemakkelijk voor een lezer, maar wel heel interessant. Tom is een bejaarde man en zijn geestelijke helderheid is niet meer helemaal oké. Dat stelt de lezer voor raadsels. Wat is echt gebeurd, wat is verzonnen door een aftakelende man?
Wat heb ik genoten van dit boek. Eerst laten bezinken en dan ga ik met de kennis van nu deze roman zeker herlezen.