Niemandsland in plaats van Heimweeland

Kati Naumann heeft geprobeerd met Heimweeland een mix van een historische en een familieroman te schrijven. Er zijn twee verhaallijnen die per hoofdstuk worden afgewisseld. De eerste verhaallijn speelt zich af tussen 1946 en 1977 in het Sperrgebiet , een vijfhonderd meter brede strook land tussen de grenzen van de beide Duitslanden. In deze strook ligt hotel Waldeshöh, nauwelijks bereikbaar en dus zonder gasten. In het hotel wonen verschillende generaties van de familie Dressel. De tweede verhaallijn speelt zich af in het heden. Hoofdpersoon is Milla, een jonge vrouw die als hobby heeft het zoeken naar Lost Places. Zij vindt in het vroegere Sperrgebiet een restant van het hotel en begint een zoektocht naar het verleden van het hotel en de familie Dressel.
De roman is makkelijk leesbaar en de inhoud is toegankelijk. Misschien wel te toegankelijk. Wat ik miste was diepgang. De verhaalfiguren maken geen ontwikkeling door, zijn vlak en vaak types. De eeuwig optimistische Johanna, de ‘jofele’ moeder Milla, ze gingen mij steeds meer tegenstaan.
De stijl is simpel, wel erg simpel. De zinnen zijn kort, zakelijk en meestal enkelvoudig.
De structuur is een afwisseling van heden en verleden. Dit geeft de auteur de kans om door middel van vooruitwijzingen spanning op te roepen. De hoofdstukken zijn kort en het steeds wisselen van personages, tijd en ruimte maakte het tot een rommelig geheel.

Mijn conclusie: een aardig verhaal, maar ook niet meer dan dat. Het zal mij niet bijblijven. Lectuur en zeker geen literatuur. Wat literaire aspecten betreft verdient dit boek een onvoldoende. Heimweeland krijgt van mij 2 sterren. Ik had er meer van verwacht.