Soms fascinerend, meestal ongrijpbaar

De verhalenbundel Grappen voor de Schutters bestaat uit veertien verhalen. Het titelverhaal is redelijk lang, de overige verhalen tellen slechts enkele bladzijden. De auteur Mazen Marouf is een Libanees. Hij is een zoon van Palestijnse vluchtelingen en heeft oorlog van dichtbij meegemaakt.
Veel verhalen hebben oorlog als decor, maar altijd is er sprake van dreiging, angst, dood, verderf en mismaaktheid. De verhalen zijn bijna nooit strak opgebouwd maar eerder fragmentarisch. De uitgever geeft aan dat we grappige en verontrustende verhalen vol zwarte humor mogen verwachten. Dit in combinatie met het feit dat dit boek in 2019 op de longlist stond van de Man Booker International Prize schiep hoge verwachtingen.
Helaas zijn mijn verwachtingen niet uitgekomen. Ik vond het lastig om van ieder verhaal het thema vast te stellen. De inhoud van de meeste verhalen is ook moeilijk na te vertellen. Toch bleef ik lezen, boeide het vaak wel. Maar wat wil de schrijver de lezer vertellen? Een verhaal rationeel benaderen en analyseren lukte mij niet. Fantasie als leidraad nemen? Meegaan in de humor van de auteur? Voor mij bijna onmogelijk. Wat te denken van een koe in een bioscoop en van een stolsel bloed uit een baarmoeder dat bewaard wordt in een aquarium en als een kind wordt gezien? Humor? Ik heb nauwelijks gelachen tijdens het lezen.
Jammer, deze verhalenbundel was aan mij niet besteed. Een magere 2 sterren geef ik aan Marouf.