Beklemmende leeservaring

De roman Zondagskind gaat over Jasmijn, een meisje met Ass, Asperger. We volgen haar van haar kleutertijd tot haar (jong)volwassen zijn. Jasmijn groeit op in een beschermd milieu met liefhebbende, betrokken ouders en grootouders, Zij accepteren haar zoals ze is met al haar eigenaardigheden. Contact leggen met mensen die ze niet kent is moeilijk, bijna onmogelijk, voor Jasmijn. Ze is overgevoelig voor licht en geluid en is het liefst op haar kamertje met de muziek van Elvis en haar hond als gezelschap.Op school heeft ze het moeilijk, ze is raar, anders dan de anderen.Pauzes brengt ze in haar eentje door op een plek waar niemand haar ziet. Klasgenoten en leerkrachten begrijpen haar niet. Let wel, het waren de jaren '80 toen er nog weinig aandacht was voor autisme. Jasmijn maakt in haar hoofd onderscheid tussen de 'Normale Jasmijn' en de 'Echte Jasmijn'. De 'Normale Jasmijn' is het meisje dat zich wanhopig probeert aan te passen aan haar omgeving. Zij kijkt van de mensen om haar heen af hoe zij geacht wordt zich te gedragen. Dat is een hels karwei voor haar, het vreet energie en leidt tot braken en migraine. Al doende, met vallen, vaak vallen, en steeds weer opstaan gaat ze zich in de loop der jaren sociaal aangepaster gedragen.
Wat jammer toch dat de lezer niet te weten komt hoe Emiel, haar broer, zijn jeugd met een moeilijk, aandacht vragend zusje heeft ervaren. Ook haar begripvolle ouders zullen toch vaak wanhopig en teleurgesteld zijn geweest en zich geschaamd hebben.
Mijn mededogen gaat in de eerste plaats uit naar Jasmijn, maar ook naar haar omgeving, ouders, broer en leerkrachten.
Judith Visser heeft het leven van Jasmijn fijngevoelig weergegeven. Een mooie leeservaring, informatief bovendien.
Toch een puntje van kritiek. Om van een roman een literaire roman te maken had de auteur misschien wat meer kunnen 'spelen' met wisseling van tijd en perspectief.
Al met al zal deze roman mij lang bijblijven.