Aelin of Alien?

‘Hoe moet dat dan als het moment daar is waarop ik terugkeer naar mijn planeet? Hoe meer ik mijn best doe om mijn echte familie te bereiken, hoe minder zeker ik er van ben dat ik die moet vinden.’

Aelin is er van overtuigd van een andere planeet te komen en als opdracht te hebben de Mens te bestuderen. Wonend op Forteiland Zeegroensteen heeft ze er twee tot haar beschikking om te observeren: Lud en Oli, haar vader en opa. Althans, dat beweren ze te zijn, ze heeft er nog geen enkel bewijs voor kunnen vinden. Een belangrijk bewijsstuk voor het zijn van een alien heeft ze wel: hussel de letters a e l i n een beetje door elkaar en je krijgt het woord Alien. Juist.

In haar Zeeschrift, een logboek, houd ze verschillende, maar altijd dezelfde zaken bij over het weer, over haar RCP (RuimteCommunicatieProject), over haar uitvindingen ten behoeve van het RCP, mooie woorden met de letter H, woorden die beginnen met Zee, haar dromen, haar observaties van de Mensen, plattegronden en Wolf. Nieuwe onderwerpen heeft ze bijna nooit, en haar taken zijn elke dag hetzelfde. Totdat Fenra, ook wel Mormel in haar leven komt. En niet veel later er een drenkeling, Hunakai (met een H), aanspoelt.

‘In de mist zie je het verschil niet tussen water en lucht, of eigenlijk is bij mist alles van water, en dan voel ik me verloren.’

Aelin mist haar volk. Of eigenlijk, anderen die op haar lijken, die zijn zoals haar, op wie zij lijkt. Maar ze heeft ‘ze’ nog nooit gezien, en weet daardoor niet precies wie ze dan mist.
Intussen wordt Aelin steeds vaker wakker met, nog heel helder in haar gedachten, zomaar een paar zinnen. Ze schrijft ze op, maar pas als ze herhaling ontdekt en het langzaam een gedicht wordt, gaat ze toch eens op zoek waar die woorden nou vandaan komen.
En dat zet de boel nog meer op losse schroeven…

Wat een prachtverhaal. Meer dan ontroerend mooi gedaan. Het bijzondere, eigenwijze en ietwat verloren meisje Aelin sloot ik al gauw in mijn hart. Het verhaal raakt mij. Het zo anders voelen, zoekend naar herkenning, erkenning. Anders, maar toch hetzelfde (toch?), of zoekend naar hetzelfde. Dat. Heel mooi gedaan. De fijne schrijfstijl en de niet al te lange hoofdstukken (met prachtige titels) zorgen ervoor dat het lekker wegleest, en lastig weg te leggen is.

Naast dat veel kinderen gewoonweg zullen genieten van dit leuke verhaal en de betoverende, prachtige, dromerige illustraties van Mark Janssen (om in te lijsten!), heeft het dus mooie thema’s als identiteit, familie en vriendschap. Een aanrader dus voor iedereen vanaf een jaar of 10 en ver daarboven.