'Het beste leven is het leven dat ik me voorstel in verhalen.'

‘Verhalen die ik me voorstel en verzin lopen altijd beter af dan de echte verhalen die zich afspelen in de alledaagse sleur of op school. Het beste leven is het leven dat ik me voorstel in verhalen.’

Kemi heeft er echt geen zin in, maar moet. Op zomerkamp, in een bos. Hij gruwelt van muggen, stapelbedden en saaie kampspelletjes. Zingen bij het kampvuur, of gepofte aardappelen boven het kampvuur? Vreselijk.
Bij het instappen in de bus heeft hij het meteen al gezien, de pestkoppen van de klas gaan ook. En als hij tijdens het kamp een hut moet delen met Jurg, een jongen die anders is, weet hij het zeker: dit is de stomste vakantie ooit.

Terwijl Kemi, volgens zichzelf, de perfecte kandidaat zou zijn ‘om andersig te worden gemaakt en je agressie op uit te leven’, is het Jurg die al dat gedoe te verduren krijgt. En Kemi staat er naast. Toekijkend. Zwijgend. Maar hoelang kun je blijven toekijken als iets niet eerlijk is? En dan is er ook nog die wolf, nee, niet een roedel wolven, maar één wolf die telkens opduikt in zijn dromen. Waarom?

‘Als ik een goed verhaal voor hem zou verzinnen, dan zou ik het een en ander aan de werkelijkheid moeten veranderen.’

Wolf. Een verhaal over uitsluiten, over pesten, over angst en over moed. Een verhaal dat raakt, mij liet huilen, maar ook zeker zorgde voor een lach op mijn gezicht. Dit onderwerp op deze manier neerzetten is meer dan knap gedaan, en won daardoor ook meerdere prijzen.

Kemi is me er eentje, en zijn manier van kijken naar anderen of naar situaties is er zo een die je laat nadenken, die ongemerkt scherp is en tegelijkertijd vaak ook zo begrijpelijk. En dan Jurg. Ik ken een Jurg en bewonder hem, is heerlijk zichzelf. En toch, toch klopt er iets niet. Marko en zijn roedel, de kampleiding, de volwassenen in dit verhaal, herkenbaar. Pijnlijk soms ook. Ze laten allemaal hun sporen na. Maar dat doen we allemaal, allemaal laten we een spoor achter.

Waardevol dit, fantastisch gedaan. Een parel op de plank in je klas en thuis. Overigens niet alleen vanwege het verhaal, maar ook vanwege de toffe illustraties in zwart wit met als steunkleur geel. Van te grote wolf in de hut tot lezend hert. Oh, en de muggen natuurlijk die telkens terugkomen. Fantastisch dit. De niet al te lange hoofdstukken met titels die je moet lezen, en de fijne schrijfstijl maken dat je door het verhaal vliegt. Ik las het in één keer uit, maar weer nu al dat dit er een is die ik vaker op zal pakken. Aanrader dus!

Voor iedereen vanaf een jaar of tien tot ver daarboven. Lees het of lees het voor en praat er nog eens over.