Een luchtig boek voor op vacantie, maar schiet als roman te kort

"Zeg maar Joe" verschijnt op een moment waarin over de hele wereld het snelle leven door de coronapandemie knarsend tot stilstand is gekomen.
Mijn verwachtingen over dit boek waren hoog gespannen, de terugkeer van Jezus op aarde, wat een mooi thema, en zeker nu in deze verwarrende tijd, wat zal er gaan gebeuren? Hoe reageren de mensen, wat gaan de kerk- en wereldleiders doen?

Na een wereldwijde totale zonsverduistering van 12 minuten treft
lerares Sophie in Christchurch, Nieuw Zeeland, een bijzondere man aan op een bank bij de school, een knappe man met een baard en lang zwart haar, hij draagt een lange, witte mantel en loopt op blote voeten, een man met een enorm charisma "het leek wel of hij licht uitstraalde". Zij valt als een blok voor deze man die zegt dat hij Jezus is en teruggekeerd is op aarde om de mensheid te helpen de wereldproblemen aan te pakken. Al gauw blijkt dat zij is uitverkoren om hem gedurende zijn verblijf op aarde te vergezellen.
De komst van Joe ( die zich geen Jezus laat noemen, want "zo'n naam brengt te veel bagage met zich mee. Joe is veel leuker, vind je ook niet? Dus zeg maar Joe" ), zet een reeks van gebeurtenissen in gang. Waar hij zich laat zien stromen mensen toe, geneest hij zieken en gebeuren er wonderen.
Dit blijft niet onopgemerkt, sociale media en de pers zitten er bovenop, wereldleiders en leiders van de grote godsdiensten raken verontrust en zinnen op maatregelen...

Een bijzonder gegeven vond ik, het boek is met een vlotte pen geschreven, maar waarom overtuigt het mij toch niet?

Ik denk dat het komt omdat ik het gevoel kreeg een soort van pamflet te lezen in plaats van een roman. Het verhaal is te veel een formule met een handvol succesvol gebleken ingrediënten die in sneltreinvaart worden opgediend: het gaat niet goed met de wereld en kijk, daar komt Jezus een paar maanden terug op aarde en gaat er wat aan doen, in korte hoofdstukken wordt het verhaal chronologisch verteld, maar de mensen in het boek, ook de figuur Jezus/Joe zelf blijven van bordkarton.
Ik heb geen scherp kantje aan Jezus/Joe kunnen ontdekken, hij laat zich meevoeren met de stroom, al na 2 dagen op aarde gaat hij mee shoppen en meet zich een hippe outfit en dito kapsel aan, hij geniet met volle teugen van de aandacht die hij genereert en is gauw klaar met voorgestelde oplossingen voor grote kwesties, de 10 geboden kunnen worden vervangen door leefregels. Nee, deze Jezus/Joe veegt de tollenaars niet uit de tempel, hij heeft meer van een influencer op instagram.
Bij een bijeenkomst van geestelijke wereldleiders op een chique eilandje die, na een wonder, in recordtijd bereid zijn hun al eeuwenlang met vuur en zwaard verdedigde principes aan de kant te schuiven, verwonderde het mij dat werkelijk niemand de mogelijkheid opperde of deze wonderen niet het werk konden zijn van de duivel.

Pas aan het eind van het boek blijkt dat het boek is geschreven met een politieke bedoeling en niet als een roman, een werk waarin de verbeelding het uitgangspunt is. Het boek blijkt onderdeel te zijn van een strategie van de schrijver om een beweging van de grond te krijgen voor een betere wereld. Martin van Es heeft zijn sporen verdiend in het zakenleven, en wil naar eigen zeggen " een écht betere wereld creëeren voor onze kinderen en kleinkinderen", het boek geeft zijn ideëen hierover weer. Om een zo groot mogelijk publiek te bereiken heeft hij Andrew Crofts in de arm genomen om hem te helpen, een van de best verkopende ghostwriters ter wereld.
Dat verklaart voor mij dat het boek zo gemakkelijk leest en toch tekortschiet als roman.

Als het thema je echt raakt, zou ik je "Theorama" van Pier Paolo Pasolini kunnen aanbevelen, hier geen snelle oplossingen, maar verwarring bij een rijke familie in Milaan die door een uit het niets komende vreemdeling uit hun burgelijke droomwereld wordt gestoten, alleen de dienstbode blijkt zich enigszins staande te kunnen houden in de bevrijding die de komst van deze vreemdeling vertegenwoordigt.

Maar als je zin hebt in een luchtig boek voor op vacantie, kun je aan "zeg maar Joe" zeker plezier beleven.