Klein boekje van een groot schrijver

Een flard van een jeugdherinnering leidt tot een weemoedig verhaal over vergankelijkheid, voorbije liefdes en verloren dromen. Een naamloze, oudere verteller denkt terug aan twee bepalende liefdes uit zijn jeugd – de een niet meer dan een obsessie, de andere een belangrijke leerschool.

Haruki Murakami is een grootmeester in zinnen met veel zeggingskracht. Neem bijvoorbeeld het zinnetje: ‘een vrouw die ooit een meisje was’. Dat klinkt totaal anders dan bijvoorbeeld: ‘een oude vrouw’. Dat zinnetje geeft direct iets melancholisch weer, iets van vergankelijkheid, iets weemoedigs.
Wat ik verder zo knap vind is dat het verhaal gewoon lijkt voort te kabbelen, maar toch nooit saai wordt, omdat je op een of andere manier wordt meegezogen door de zinnen en de mooie metaforen.
Kortom, ik heb genoten van dit boekje.