Soms herkenbaar, soms hilarisch, soms over the top

Marisa heeft een kantoorjob. Een job die haar weinig voldoening schenkt en die ze helemaal niet graag doet. Dit merk je in haar hele houding. Ze zou zelfs liever aangereden worden op weg naar het werk zodat ze doorbetaald krijgt zonder te werken dan dat ze nog eens een dag op kantoor moet zien door te komen. Het voelt alsof ze haar kantooroutfit aantrekt en dan een ander personage word, compleet met de nodige teksten en gedragingen alsof ze daar echt hoort.

Het boek begint wel een beetje op een deprimerende manier. Marisa wentelt zich enorm in de negativiteit die ze voelt ten aanzien van haar werk en haar collega’s. Iemand zei dat ze mogelijks een angststoornis heeft maar de therapie vond Marisa maar niks dus neemt ze gewoon wat drugs en leeft haar leven verder. De dagdagelijkse routine van haar 9-5-job zorgt niet voor rust in haar hoofd maar juist voor “wat als het leven dit het maar is?”-gedachten.

Tussen de negativiteit door lees je ook gewoon dingen die iedereen zal herkennen maar die iedereen gewoon voor lief neemt omdat het nu eenmaal altijd zo geweest is. Gaandeweg wordt de toon wel luchtiger. Zeker voor mensen die een kantoorjob hebben, zal het soms herkenbaar zijn. Zoals de vergadering die net zo goed een e-mail kon zijn, de conversaties tussen collega’s “omdat het hoort”,… Maar als je er zo naar begint te kijken, ga je je natuurlijk sneller ergeren aan je werk en je collega’s. Maar is het een kwestie van dit gewoon aan te nemen of ermee aan de slag te gaan voor jezelf? Het hoofdpersonage doet geen van beide en laat het leven voortkabbelen.

Een vlotgeschreven roman. Soms herkenbaar, soms gelukkig niet. Andere keren hilarisch, dan weer serieuzer. De roman is op een luchtige manier geschreven maar eigenlijk gaat het over een vrouw die uitgeblust is door het leven en hoe ze denkt zich te moeten gedragen volgens de normen van de samenleving.

Tot aan de teambuilding vond ik het een interessant boek dat je laat nadenken over je eigen job/omgang met collega’s en zo. Maar vanaf een bepaald moment tijdens de teambuilding vond ik het wat over the top gaan en waren ze me kwijt.