vanillegeluk

Ik moet eerlijk zeggen dat ik moeilijk in het boek kon komen. Daar waar ik me meteen thuisvoelde in Valerie Lane, was het in Californië toch wel wat anders. Hoewel de setting mooi beschreven werd - zodat je het helemaal voor je kan zien, was het naar mijn gevoel af en toe wat langdradig. Het is niet zo’n super vlotgeschreven boek waar je doorheen raast, maar eerder een trager boek die meer de diepte in probeert te gaan. De personages werden wel mooi neergezet al voedlen de gesprekken die ze hebben voor mij soms een beetje geforceerd aan. Het verhaal boeide me iets minder, waardoor ik helaas niet steeds zin had om het boek vast te pakken. Toch wist Manuela Inusa me door haar schrijfstijl door het boek heen te loodsen. Een dubbel gevoel dus na het lezen van Vanillegeluk. Ik weet ook niet zeker of ik het tweede deel dan ook zou lezen.