"...platte stenen op een rots..."

Ga als een rivier - Shelley Read.
‘…platte stenen op een rots…’
Een ongelooflijk verhaal over een sterke vrouw. Zij besluit haar leven in haar eigen hand te nemen.
Deze Victoria Nash groeit op in de jaren 1948-1949 in Colorado. Het is een tijd waarin hier elke vreemdeling met argwaan wordt bekeken, vooroordelen naar onbekenden vieren hoogtij. Er sprake van racisme.
Victoria (Torie) is met perziken van de boomgaard van haar vader in een kar op weg naar een verkooppunt. Zij komt op het kruispunt een jonge man tegen die haar de weg vraagt. Het kruispunt is letterlijk een kruispunt in haar leven.
“… net zoals een enkele regenbui de oevers van een rivier kan wegspoelen, haar loop veranderen, zo kan een toevallige gebeurtenis het leven van een jonge vrouw bepalen…” (p.122)
In vijf delen wordt deze roman verdeeld. Het eerste deel laat ons kennis maken met Torie ( Victoria) en Wilson Moon, de vreemdeling op het kruispunt.
Elk deel is een episode uit het leven van Victoria, het vormt een min of meer afgesloten geheel.
In het hele verhaal leef je ontzettend mee met Victoria, in haarnaam zit al het woord ‘overwinnen’. Die instelling om nooit moeilijkheden uit de weg te gaan, heeft ze hard nodig. Maar steeds weer vindt ze de kracht om door te gaan.
“… een explosie van verdriet drong door tot in al mijn vezels…” (p.158)
Loslaten en verdriet overwinnen;
“… het is geen teken van kracht al je verdriet in je eentje te dragen…” (p.255)
Victoria gaat door een achtbaan van emoties: ongetemd, dierlijk, rauw, voortstuwend, zij plaatst platte stenen op een rotsblok in een perfecte cirkel
(p. 234-235)
Het verhaal leest heel vlot. Het is in prachtige beeldende taal vorm gegeven. De gebeurtenissen zijn zo intens, je leeft zo met de hoofdpersoon mee dat je wel ‘moet’ doorlezen om te weten hoe het allemaal gaat verlopen, gaat aflopen.
De rivier (uit de titel) komt op meerdere plaatsen in de tekst voor, onder andere als plaats waar het verhaal zich afspeelt en als teken voor, als rituele plek.
Victoria blijft een natuurmens die van elk seizoen geniet en heel goed deze natuur kan observeren met open oog en hart.
Langzaam maar zeker loopt het plot van het verhaal naar de eindfase.
“… deze tocht… de zin van het leven… deze tocht die ik mijn leven noem, een tocht die zo lijkt op een rivier…die ondanks alle hindernissen doorstroomt…” (p.329-330)
Een meeslepend verhaal, garant veel uren ‘meeleven’ met Victoria.