Lezersrecensie
Een sprookjesachtige roman.
Lanny - Max Porter
Een sprookjesachtige roman.
Direct als ik het boek open, dansen de slingerende zinnen me tegemoet. Geïntrigeerd begin ik te lezen. Zo mogelijk is de eerste zin nog raadselachtiger.
“… Dode Papa Scheurwortel ontwaakt uit zijn staande slaapje…”(p.7)
De roman laat zich lezen als poëzie en proza tegelijk. Laat alle ideeën los, die je hebt over hoe een verhaal eruit hoort te zien. Laat je mee voeren in dit mythische verhaal, in deze magisch realistische vertelling.
Lanny is de begaafde, slimme zoon van vader Robert en moeder Jolie. Het is een vroegwijs kind. Zij zijn net vanuit Londen verhuisd naar een klein dorp onder Londen. Vader forenst elke dag op en neer. Voor Lanny is het onduidelijk waarom zijn vader dat doet.. Hij heeft papa getekend in een cape, vliegend boven een skyline:
“… waar gaat papa elke dag naar toe? Geen mens die het weet…”(p.22)
Lanny’s moeder Jolie was actrice, maar is nu schrijfster van thrillers.
Lanny leeft in zijn eigen wereldje. Hij heeft zelf een zing-zang gefabriceerd, willekeurig opgepikte geluiden uit deze wereld, waaruit hij nieuwe draden spint. Hij zelf spreekt niet als personage, er wordt over hem gesproken. In conversatie geeft hij wel antwoord. Zo leren we Lanny kennen.
In het nieuwe dorp worden ze niet echt geaccepteerd. Ze hebben wel contact met Pete, een oudere kunstenaar. Jolie vraagt of hij tekenles wil geven aan Lanny. Op de woensdagmiddag gaat hij er heen. Zijn eerste les is een mens te tekenen, samen met Pete vergelijkt hij de tekening met de werkelijkheid. Ze zijn later vaak al tekenend samen aan te treffen.
In het dorp denkt men hier het zijne van. Dat zijn de vleugjes van de gesprekken die Dode Papa Scheurwortel weet op te vangen (uit deze wereld oppikt!). Ze slingeren en kronkelen om hem heen, hij leeft ervan, hij vangt alles op. Dode Papa Scheurwortel is zo’n beetje de boeman van het dorp. Hij verpersoonlijkt de volkslegende, de mystieke figuur, de geest die door het dorp waart. Dode Papa Scheurwortel vertegenwoordigt ‘de stand van het land’ wat betreft de maatschappelijke visie op de actualiteit, hoe mens en natuur zich verhouden, wat de chemicaliën doen die in de grond zakken…. Ik word er benauwd van verzucht hij.
Dode Papa Scheurwortel: zijn ideeën kunnen erg rauw zijn:
“… chirurgische verlangens bekruipen hem … hij wil het dorp openrijten en het kind eruit trekken… het extraheren…”(p.13)
Dode Papa Scheurwortel kondigt het onheil aan. Hij fluit een liedje. Het bevat een reeks geheime instructies. De dieren de dassen en de uilen hebben hem eerder zo meegemaakt. Ze weten dat ze zich schuil moeten houden. (p.107)
Deel twee begint ook met een liedje:
Er kwam een liedje aangedreven
warm op zijn levende adem
Het bracht geschenken mee.
Er verstreek een seconde of twee
Lanny?
Waar zou hij zijn?
weer een seconde
Waar is Lanny. (p.111)
Het onheil: wie weet, wie heeft Lanny gezien. In eerste instantie zijn alleen de ouders ongerust, maar dan komt de geruchtenmachine op gang. Prachtig is dit in de tekst vorm gegeven door kleine deeltjes tekst, gescheiden door + te plaatsen, steeds vanuit een ander perspectief, niet nader genoemd maar bij lezing wel duidelijk.
“… het woord Lanny barstte als een bloesem open aan de tak van de avond… het woord Lanny zong door het dorp als iets gestoords en abnormaals…”(p.123)
Niemand weet waar Lanny is en dan
“… barstte het woord Pete als een bloesem open aan de tak van de avond… het woord Pete zong rond door het dorp als iets gestoords en abnormaals…”(p.124)
Lanny is weg en blijft weg.
“… zijn naam roepen… elk leeg plekje van het huis begieten met zijn naam…”(p.112)
De angst spat van het blad af… iedereen zoekt, iedereen heeft zo zijn eigen ideeën. Pete wordt opgepakt en verhoord.
De roman verandert in een spannende thriller.
Een thriller die een magisch- realistisch einde krijgt.
Gewaagd, noemde Porter dit einde zelf. Maar hij veronderstelt dat de lezer in de loop van het verhaal is ‘klaar gemaakt’ voor dit einde.
De essentie van deze roman is wellicht dat de lezer Porter moet willen volgen in zijn experiment.
Poëzie, proza, thriller in welk vakje je het ook wilt plaatsen, geniet van de unieke taal, prachtige beelden Laat je meevoeren…
Het is een lees-ervaring.
Een sprookjesachtige roman.
Direct als ik het boek open, dansen de slingerende zinnen me tegemoet. Geïntrigeerd begin ik te lezen. Zo mogelijk is de eerste zin nog raadselachtiger.
“… Dode Papa Scheurwortel ontwaakt uit zijn staande slaapje…”(p.7)
De roman laat zich lezen als poëzie en proza tegelijk. Laat alle ideeën los, die je hebt over hoe een verhaal eruit hoort te zien. Laat je mee voeren in dit mythische verhaal, in deze magisch realistische vertelling.
Lanny is de begaafde, slimme zoon van vader Robert en moeder Jolie. Het is een vroegwijs kind. Zij zijn net vanuit Londen verhuisd naar een klein dorp onder Londen. Vader forenst elke dag op en neer. Voor Lanny is het onduidelijk waarom zijn vader dat doet.. Hij heeft papa getekend in een cape, vliegend boven een skyline:
“… waar gaat papa elke dag naar toe? Geen mens die het weet…”(p.22)
Lanny’s moeder Jolie was actrice, maar is nu schrijfster van thrillers.
Lanny leeft in zijn eigen wereldje. Hij heeft zelf een zing-zang gefabriceerd, willekeurig opgepikte geluiden uit deze wereld, waaruit hij nieuwe draden spint. Hij zelf spreekt niet als personage, er wordt over hem gesproken. In conversatie geeft hij wel antwoord. Zo leren we Lanny kennen.
In het nieuwe dorp worden ze niet echt geaccepteerd. Ze hebben wel contact met Pete, een oudere kunstenaar. Jolie vraagt of hij tekenles wil geven aan Lanny. Op de woensdagmiddag gaat hij er heen. Zijn eerste les is een mens te tekenen, samen met Pete vergelijkt hij de tekening met de werkelijkheid. Ze zijn later vaak al tekenend samen aan te treffen.
In het dorp denkt men hier het zijne van. Dat zijn de vleugjes van de gesprekken die Dode Papa Scheurwortel weet op te vangen (uit deze wereld oppikt!). Ze slingeren en kronkelen om hem heen, hij leeft ervan, hij vangt alles op. Dode Papa Scheurwortel is zo’n beetje de boeman van het dorp. Hij verpersoonlijkt de volkslegende, de mystieke figuur, de geest die door het dorp waart. Dode Papa Scheurwortel vertegenwoordigt ‘de stand van het land’ wat betreft de maatschappelijke visie op de actualiteit, hoe mens en natuur zich verhouden, wat de chemicaliën doen die in de grond zakken…. Ik word er benauwd van verzucht hij.
Dode Papa Scheurwortel: zijn ideeën kunnen erg rauw zijn:
“… chirurgische verlangens bekruipen hem … hij wil het dorp openrijten en het kind eruit trekken… het extraheren…”(p.13)
Dode Papa Scheurwortel kondigt het onheil aan. Hij fluit een liedje. Het bevat een reeks geheime instructies. De dieren de dassen en de uilen hebben hem eerder zo meegemaakt. Ze weten dat ze zich schuil moeten houden. (p.107)
Deel twee begint ook met een liedje:
Er kwam een liedje aangedreven
warm op zijn levende adem
Het bracht geschenken mee.
Er verstreek een seconde of twee
Lanny?
Waar zou hij zijn?
weer een seconde
Waar is Lanny. (p.111)
Het onheil: wie weet, wie heeft Lanny gezien. In eerste instantie zijn alleen de ouders ongerust, maar dan komt de geruchtenmachine op gang. Prachtig is dit in de tekst vorm gegeven door kleine deeltjes tekst, gescheiden door + te plaatsen, steeds vanuit een ander perspectief, niet nader genoemd maar bij lezing wel duidelijk.
“… het woord Lanny barstte als een bloesem open aan de tak van de avond… het woord Lanny zong door het dorp als iets gestoords en abnormaals…”(p.123)
Niemand weet waar Lanny is en dan
“… barstte het woord Pete als een bloesem open aan de tak van de avond… het woord Pete zong rond door het dorp als iets gestoords en abnormaals…”(p.124)
Lanny is weg en blijft weg.
“… zijn naam roepen… elk leeg plekje van het huis begieten met zijn naam…”(p.112)
De angst spat van het blad af… iedereen zoekt, iedereen heeft zo zijn eigen ideeën. Pete wordt opgepakt en verhoord.
De roman verandert in een spannende thriller.
Een thriller die een magisch- realistisch einde krijgt.
Gewaagd, noemde Porter dit einde zelf. Maar hij veronderstelt dat de lezer in de loop van het verhaal is ‘klaar gemaakt’ voor dit einde.
De essentie van deze roman is wellicht dat de lezer Porter moet willen volgen in zijn experiment.
Poëzie, proza, thriller in welk vakje je het ook wilt plaatsen, geniet van de unieke taal, prachtige beelden Laat je meevoeren…
Het is een lees-ervaring.
1
Reageer op deze recensie
