Klassieke whodunnit

Federaal agent Aaron Falk keert na twintig jaar terug naar zijn geboortedorp Kiewarra (Australië) voor de begrafenis van zijn jeugdvriend Luke Hadler, zijn vrouw Karen en hun zoontje Billy. Het lijkt erop dat Luke Hadler zijn gezin heeft omgebracht en daarna de hand aan zichzelf heeft geslagen. De vader van Luke vraagt Aaron eens naar de zaak te kijken. Zo raakt Aaron betrokken bij het onderzoek naar het familiedrama.

Kiewarra gaat gebukt onder een langdurige droogte waardoor oogsten mislukken en vee sterft. De inwoners doen de grootste moeite om de droogte te overleven en zijn mede daardoor chagrijnig en licht ontvlambaar. Wanneer zij geconfronteerd worden met de terugkeer van Aaron, worden zij herinnerd aan een oude, verdachte zelfdodingszaak. Aaron werd destijds door de gemeenschap als schuldige aangewezen en dat is de bemoeizuchtige, wanhopige en boze gemeenschap van Keiwarra nog niet vergeten. Zij herinneren Aaron eraan dat hij hier niet enkel is om het familiedrama op te lossen, maar ook om te vechten tegen de spoken uit zijn eigen verleden.

De droogte is het thrillerdebuut van Jane Harper. De droogte won in 2015 de Victorian Premier’s Literary Award voor een nog ongepubliceerd manuscript. Inmiddels zijn ook de filmrechten van het boek verkocht.

Het verhaal is een klassieke whodunnit met alle hoofdingrediënten: een misdaad, een onderzoeker als hoofdpersoon en meerdere verdachten. Harper neemt de lezer mee in een zoektocht naar de dader. Eén voor één kan de lezer de personages van het verdachtenlijstje afstrepen. Harper probeert de lezer telkens op het verkeerde been te zetten, maar de lezer is inmiddels gewend dat juist degene van wie je het niet verwacht, de dader is. Het is dus aan de schrijver van een whodunnit om het verhaal zo origineel en verrassend mogelijk te brengen. Harper blijft daarbij keurig binnen de lijntjes en laat geen enkel los eindje ontstaan. En dat vind ik jammer. Als lezer wil ik graag ook zelf nadenken, ook ná het lezen van een verhaal. Sommige vragen mogen best onbeantwoord blijven.

Harper schrijft heel beeldend, je kunt de droogte en de wanhoop bijna proeven, en dat maakt het boek prettig leesbaar. De Droogte is een boek dat makkelijk leest en er ook om vraagt uitgelezen te worden. Een prima boek in zijn soort. Het verhaal zal echter niet beklijven.