Complexe moeder-dochter relatie gevat in lastig verhaal

In Verbrande suiker staat de moeizame relatie tussen Tara en haar dochter Antara centraal. Tara is nooit een echte moeder voor Antara geweest. Ze is uit een liefdeloos huwelijk naar de Ashram gevlucht en nam de kleine Antara mee. In de Ashram werd zij vervolgens aan haar lot overgelaten en door een andere vrouw verzorgd.

Na de tijd in de Ashram volgde er een periode waarin Tara en Antara als bedelaars leefden totdat zij haar toevlucht zocht bij haar eigen ouders. Antara werd een jaar na een kostschool gestuurd totdat zij ziek werd. Daarna woonde zij bij haar moeder die enkele jaren een relatie had met een man die later in het verhaal een dubieuze rol krijgt in het leven van moeder en dochter.

Kortom: Antara heeft nooit een liefdevolle omgeving gekend in haar jeugd en dit heeft haar gevormd. Tara verwijt haar dochter op haar beurt weer alles wat er in haar leven mis is gegaan.

Woede
Al op de eerste bladzijde spat de woede van het papier af. Tara lijdt aan beginnende dementie, maar Antara vertrouwt het niet. Ze vermoedt dat dit de zoveelste truc van haar moeder is om haar te kleineren. Naast de woede die ze uit, ziet de lezer echter ook een vrouw die haar best doet om door haar moeder gezien te worden. Ze blijft haar opzoeken, neemt haar zelfs even in huis. Ze zoekt naar mogelijkheden om haar moeder te genezen, maar doet precies het omgekeerde wanneer dit lijkt te werken. Het wordt dus al snel duidelijk: moeder en dochter kunnen niet zonder, maar ze kunnen ook niet met elkaar. Een complexe relatie die zich uit in ruzies.

Antara = niet zoals Tara
Gaandeweg zien we dat Antara meer op haar moeder lijkt dan ze zelf toe wil geven. Ook zij kent een liefdeloos huwelijk en wanneer zij zelf moeder wordt, heeft ze moeite om van het kind te houden. Ze worstelt met haar gevoelens. Ze wil van het kind af, maar kan zich tegelijkertijd niet voorstellen ooit van het kind gescheiden te worden. Aan het einde van het boek zien we dat Tara de kleine verwart met baby Antara. Ze houdt de baby vast en Antara ziet de liefde voor het kind van haar afspatten. Dit lijkt het laatste zetje te zijn om Antara in uiterste staat van verwarring te brengen. Dit liet ook mij als lezer in verwarring achter.

Een lastig boek
Doshi heeft een mooie schrijfstijl die mij vanaf het begin wist te boeien. Soms zijn de dialogen wel wat verwarrend, maar misschien is dat juist de bedoeling. Het boek bevat veel flashbacks die het met regelmaat lastig maken om de juiste volgorde van gebeurtenissen helder te houden.

Op de achterflap staat dat de lezer een antwoord krijgt op de vraag hoe je voor een moeder zorgt die nooit voor jou gezorgd heeft. Dat antwoord krijgen we echter niet. We krijgen wel een rauw en eerlijk beeld hoe complex zo’n situatie is en welke worstelingen deze uitdaging met zich meebrengt.

Verwacht geen verhaal waarbij de auteur je als lezer aan de hand neemt. Al zijn de zinnen prachtig en de metaforen origineel, het is geen prettig boek om te lezen. Het is een lastig boek, vooral ook door de puurheid waarmee het geschreven is. Dat is soms ongemakkelijk, het schuurt. Het is echter tegelijkertijd een mooi boek dat maar weer eens laat zien hoe complex de mens in elkaar zit.