Wanneer een datum een gezicht krijgt.

.‘Na Mattias’ lees je als : ‘Na de dood van Mattias’. De auteur, Peter Zantingh, geeft met deze ogenschijnlijk verkorte titel de kern van het boek weer. De impakt die een bruusk, onverwachts gebeuren/verlies heeft op iemands leven. In acht hoofdstukjes lezen we het verhaal van de verschillende personages die weliswaar allen een band hebben met Mattias, zij het soms eerder toevallig. Zo is er het verhaal van Issam die online het spel FootballManager speelt en Mattias in cyberspace ontmoet en vriendschap sluit. Of Chris, die blind is en samen met Quentin, Mattias beste vriend, als duo-loper traint voor een halve marathon. Hun verhalen lezen bijna als op zichzelf staand en hebben een andere emotionele toon dan de verhalen over Amber, Mattias vriendin, Quentin, de moeder, de grootouders. Ze hebben het moeilijk, ondergaan een rouwproces die voor ieder anders is, zoals ieders leven anders is.
Na een negende laatste hoofdstuk, waarbij Amber als het ware het verhaal afsluit, merk je ook dat je het ‘droog hebt gehouden’.
Het thema rouw en dood zijn manifest aanwezig, maar door de keuze van opbouw waarbij de emotionele impakt als het ware steeds verder van het heftige centrum wegdrijft, wordt het afscheidnemen als sereen en rustig aangevoeld.
Ook de beknopte, heldere taal en stijl van de journalist als schrijver maken dit boek prettig om lezen.
Kortom, het thema en de compositie van het boek komen als vernieuwend over, maar jammer genoeg blijft er weinig hangen eens het boek wordt dichtgeslagen. Ligt dit aan de te losse samenhang van de verhalen of aan het eenvoudig taalgebruik? Feit is dat het boek weinig literaire pretenties heeft, wat niet wegneemt dat de schrijver zijn omgeving raak observeert. Journalistieke stijl, we zeiden het al.