Een ontnuchterende coming-of-age over obsessief liefhebben

“Goedemorgen kleintje,” zo opent Larissa een telefoongesprek met jeugdliefde Andreas nadat ze elkaar tien jaar niet gesproken hebben. Een gesprek waarin ze voorstelt om elkaar over een paar maanden voor een weekend te ontmoeten in een exclusief hotel in Portugal, om de tijd in te halen. Wat volgt is niet een verhaal over een weerzien, maar een verhaal over een liefde die was, en hopelijk nog zal zijn.

De Vlaamse auteur en regisseur Lara Taveirne (1983) debuteerde in 2014 met Kinderen van Calais bij uitgeverij Manteau. Op Boekenbeurs Antwerpen kreeg ze te horen kreeg dat ze hiervoor de Debuutprijs 2015 in ontvangst mag nemen. Haar tweede boek Hotel zonder sterren is begin oktober bij uitgeverij Prometheus verschenen.

In deze roman beschrijft Taveirne niet alleen de liefde tussen Larissa en Andreas, die op de middelbare school opbloeit en altijd is blijven sluimeren. Ze beschrijft ook het verhaal van Larissa’s ouders, en specifieker het verhaal van haar moeder Isabella-Maria, die in 1977 als zeventienjarige met slechts een paar laarzen intrekt bij haar toekomstige man Guido. Ze wonen in een groot kraakpand waar Larissa begin jaren tachtig ter wereld komt.

Hotel zonder sterren is dus ook het verhaal van een relatie tussen moeder en dochter. Isabella-Maria is alles behalve conventioneel en Taveirne laat met rake zinnen zin hoe zowel Larissa als haar moeder zijn zoals ze zijn. Zo heeft Isabella-Maria talloze affaires die worden gedoogd door echtgenoot Guido. Het is bizar om te zien hoe die mannen zelfs over de vloer komen, blijven eten en op een bepaalde manier onderdeel uitmaken van het gezin. Iets waar Guido, waarschijnlijk door liefde voor zijn vrouw, nooit iets van zegt.

Dat deze gang van zaken Larissa vormt is een feit. Ze heeft haar coming-of-age in een gezin waar haar vader de stabiele factor is en haar moeder een ongeleid projectiel. Isabella-Maria’s hang naar een onconventioneel bestaan voert ze ver door, maar ergens rijst de vraag of er niet iets ontbreekt aan haar leven en ze daarom de dingen doet zonder na te denken wat de consequenties hiervan zijn voor haar man, en belangrijker, haar dochter.

In het midden van dit alles leert Larissa Andreas kennen. Ze worden verliefd, maar kunnen op aandringen van Larissa nooit echt samen zijn: dat zou de magie van hun liefde wegnemen; het is niet de bedoeling dat ze elkaar gaan verachten. Door het verhaal van Isabella-Maria te vertellen en Larissa’s en Andreas’ verhaal door te voeren naar het heden, krijg je een kijkje in het zijn van Larissa, en wat haar heeft gemaakt tot wat ze is. Het is een prachtige liefdesgeschiedenis, maar, door toedoen van haar moeder en de af en toe laconieke houding van Andreas ook schrijnend. De intensiteit van Larissa is pijnlijk voelbaar:

“Doordat er geen enkel teken van leven kwam, veranderde haar liefde voor Andreas. Gestaag kreeg die randjes, die even venijnig scherp waren als de scherven van gebroken voorwerpen. Haten was plotseling makkelijker geworden dan liefhebben. Ze wilde zijn raam ingooien en zijn haar afknippen.”

Deze roman is los van een geschiedenis van een ontnuchtering, bovenal het verhaal van een jeugdliefde die veelal een mythe is, en doordat deze door Larissa in stand wordt gehouden, nog mythischere proporties krijgt. Wat en hoe die ontnuchtering eruitziet moet je uiteraard zelf lezen. Wat in ieder geval gezegd kan worden is dat Taveirne haarscherp laat zien hoe die liefde eruitziet en hoe deze voor Larissa groter lijkt te zijn dan voor Andreas. Dit alles heeft te maken met haar achtergrond – haar ouders – een wereld die Taveirne treffend omschrijft, op het ongemakkelijke af.

Dit is wat Hotel zonder sterren is, een boek dat je laat wensen dat je zo overtuigend en obsessief kan liefhebben als Larissa, maar tegelijkertijd voor een zekere opluchting zorgt wanneer je je realiseert dat dit nu eenmaal niet voor iedereen is weggelegd en het zelden veel goeds brengt.