Scherpe en moeiteloze observaties

'Drift', de laatste roman van Bregje Hofstede, behoorde tot mijn favorieten van 2018. Ik hou van haar schrijfstijl, die gedetailleerd en meeslepend is, je laat verdwalen in de wereld die ze creëert.

Haar non-fictie is net zo goed. In 2019 las ik 'De herontdekking van het lichaam', over Hofstedes' burn-out. Zelf zat ik net ziek thuis, ook met een burn-out. Ik kon het nog niet goed accepteren en wilde het begrijpen. Hofstede hielp me hierbij. Tegelijkertijd was het geen zelfhulpboek, maar een cultuurkritische kijk op de burn-out.

Mijn lichaam stond terwijl ik het boek las nog in een soort van overlevingsstand, ik was moe, maar ook hyperalert. Pas enkele weken later kwam alles er echt uit en leek mijn burn-out me te overspoelen. Lezen lukte vanaf dat moment niet meer goed.

Onlangs verscheen 'Slaap vatten', opnieuw non-fictie. Hofstede duikt als imsomniac in de wereld van de slaapwetenschap en omdat ik zelf een slechte slaper ben (ook voor en na mijn burn-out), was ik erg benieuwd naar de ontdekkingen van Hofstede.

Zoals altijd stelt ze niet teleur. 'Slaap vatten' is een boeiend boek dat verder gaat dan de slaapwetenschap. Hofstede betrekt de psychologie, filosofie, geschiedenis en cultuur (onder andere) bij haar zoektocht. Het is een cultuurkritisch werk over slaap en slapeloosheid en tegelijkertijd een blik op onze huidige overwerkte maatschappij.

Ik hou van Hofstedes scherpe en moeiteloze observaties die ze vervolgens op een prachtige manier weet te verwoorden.

'Slaap vatten' is niet enkel een interessant boek voor mensen die slecht slapen. Mocht je van literaire cultuurkritiek houden, lees dan Bregje Hofstede. Voor het slapengaan, of op een ander moment. Het is allemaal goed.