Je voelt de onmacht.

Deze roman gaat over Diana. Een meisje dat stelselmatig door haar ouders wordt mishandeld. Als er een Amber alert afgegeven wordt over haar vermissing weten alle betrokkenen uit het boek al dat ze dood is.
De vorm van het verhaal is uniek. Het is een soort verslag van medewerkers van instanties zoals scholen en jeugdzorg waarin de situatie beschreven wordt zoals die was toen zij Diana leerden kennen en wat zij hebben geprobeerd te doen om de mishandeling te stoppen.
Maar ook komen oma, tante en broertje aan het woord waardoor je een kijkje krijgt in de geschiedenis van het gezin en in het leven van het gezin.
Je leest waarom er bepaalde keuzes gemaakt worden. Ook al blijkt later dat deze beslissingen niet voldoende zijn geweest. Je ziet dat men soms wel anders wilde maar niet kon door de bureaucratie of andere muren waar men tegenop liep. En als er dan eindelijk een doorbraak leek verhuisde het gezin gewoon en begon alles weer opnieuw. Je komt erachter dat vader en moeder heel geloofwaardig iedereen op het verkeerde been weten te zetten. De andere kinderen uit het gezin werden gemanipuleerd en geïnstrueerd door hun ouders over wat ze wel en niet mochten zeggen naar de buitenwereld en hoe ze zich moesten gedragen.
De verslagen zijn hartverscheurend en je weet dat niemand alleen deze situatie kan stoppen hoe graag ze ook zouden willen en je zou willen dat je het zelf wel zou kunnen stoppen. Je voelt de onmacht. Zeker als Diana zelf zegt dat ze gewoon onhandig is breekt bijna je hart. De manier zoals iedereen in deze situatie handelt is heel begrijpelijk maar toch verbaast het soms ook dat er niet meer gedaan kan worden.
Het verhaal is zo mooi beschreven . Met weinig woorden wordt heel veel gezegd zonder dat er met vingers gewezen wordt naar elkaar en je proeft de bittere nasmaak van iedereen omdat niemand in staat geweest is deze mishandeling te stoppen en de consequentie zo groot blijkt voor het onhandige kind.