Hildeke

n dit boek schrijft auteur Lieve Joris opnieuw een stukje van haar eigen familiegeschiedenis. Al eerder schreef zij Terug naar Neerpelt waarin ze schreef over haar zowel bewonderde als verguisde broer Fonny. In dit boek staat zus Hildeke centraal. Hildegarde heeft het syndroom van Down en zij komt na de dood van haar ouders in het weekend onder de hoede van haar broers en zussen.

Het eerste deel van het boek De schepper gaat grotendeels over de laatste jaren van en met haar vader. Maar ook de terugkeer van Lieve Joris naar Hasselt en haar ouderlijke huis. Ze beschrijft open en eerlijk over de zorg voor haar demente vader en het opruimen van zijn spullen zowel voor als na zijn overlijden. Waarbij ook jeugdherinneringen en andere anekdotes de revue passeren.

Deel 2 van het boek vertelt hoe het leven van Hildegarde Joris is vanaf het moment dat de broers en zussen de zorg over hun zusje met Downsyndroom krijgen tot en met haar achteruitgang en overlijden. Ook hier worden herinneringen uit het verleden opgehaald en gedachtes verwoord zodat je echt een inkijkje krijgt binnen deze familie. Met de nodige zelfreflectie van de auteur naar zichzelf maar ook naar haar broers en zussen. Hun tekortkomingen maar ook de onvoorwaardelijke liefde die hen als familie bindt, met Hildeke als het middelpunt. Met humor en een lach en een traan worden familieaangelegenheden, uitstapjes, herinneringen en emoties gedeeld. Heel mooi vond ik de zin: “ En telkens is er dan het knagende besef dat Hildeke zoveel dingen niet leerde kennen omdat niemand haar de weg wees. Ook ik niet”. Helaas wordt over broer Fonny wel gerept maar niet uitgeweid waardoor ik soms toch merkte dat ik daar meer over wilde weten. Misschien een extra reden om het eerste boek ook te gaan lezen. Het boek is doorspekt met typisch Vlaamse woorden die door de familieleden uitgesproken worden waardoor ik me ook echt binnen dit Vlaamse gezin kon plaatsen. Het stukje waarin Hildeke komt te overlijden is heel aangrijpend verwoord. “Ze wist nauwelijks wat het betekende om in leven te zijn en nu moet ze afscheid nemen. Niemand kan haar vergezellen, voor het eerst is ze helemaal alleen”. Het boek heeft me ontroerd.

Achter in het boek staan foto’s van zowel de auteur als van Hilde Joris en dat in combinatie met de tekeningen die Hildegarde Joris in haar leven maakte op de cover van het boek maakt het verhaal nog persoonlijker.