Greenwood, gewoon goed!

Greenwood is een dik boek, bijna 500 bladzijden, maar je hebt het zo uit. Het is namelijk én heel vlot geschreven én heel spannend. Over dat vlotte: er zijn geen moeilijke zinsconstructies, er wordt geen complexe taal gebruikt en de hoofdstukken zijn heel kort. De opbouw van het boek is een soort piramide. We beginnen in 2038, dan zakken we met in vier stappen af naar 1908 en vervolgens gaan we weer terug naar 2038. Deze opbouw is één van de dingen die het boek spannend maakt. Als je immers het eerste 1974-deel hebt gelezen, dan weet je dat er nog meer komt. Daarnaast is het verhaal van de Greenwoods, de familieleden die de hoofdrol spelen in dit boek, simpelweg boeiend. Wellicht is het einde wat minder, wellicht zit er wat traagheid in het tweede deel over 1934. Maar dat doet weinig af aan het leesplezier.

Greenwood staat te boek als ecofictie. Dat is het ook, het gaat over bomen en over milieuproblematiek. Maar het is veel meer dan dat. Er komen immers ook andere thema’s aan de orde. Zoals het thema ‘Wat maakt een familie tot een familie?’. De Greenwoods uit het boek zijn grotendeels geen bloedverwanten, maar ze zijn wel familie (of vindt iemand van niet?). Interessant is ook om te lezen hoe de verschillende hoofdpersonen denken over bomen. Dat gaat behoorlijk alle kanten op: de één ziet bomen kappen als een manier om geld te verdienen; de ander zou nog geen boom kappen al zou het haar haar leven kosten.

Ik las Greenwood als ebook en in het Engels. Van mijn leesclubgenoten hoorde ik dat ik iets miste: namelijk een bijzonder uitgegeven papieren boek. Het lezen in het Engels is goed te doen, al moest ik hier en daar wel wat opzoeken waar het over hout en houtbewerking ging.

Al met al zal me bijblijven dat Michael Christie goed schrijft en dat ik dus nog weleens wat van hem kan lezen. Ik geef Greenwood vier sterren, want het is gewoon goed. Geen vijf sterren want wat moet ik dan geven aan die boeken die echt heel, heel bijzonder zijn?