geen leesboek, maar een puzzelboek

Na tien bladzijdes wou ik opgeven. Ik had namelijk wel twintig losse eindjes. Met een los eindje bedoel ik een woord of een zin die ik niet kan begrijpen. In die eerste tien bladzijden groeit er gras in de hoofden van de hoofdpersonen; het gaat over onverklaarde foto’s; er is een moeder die de vingers van haar kind afknipt en opeet en zo zijn er nog meer losse eindjes. Ik denk dat die losse eindjes symboliek heten…
Na zo’n honderd bladzijden heb ik een paar dingen begrepen. Zoals dat dit boek gaat over vier studenten met Duitse wortels die leven in het Roemenië van Ceausescu. En dat de veelvuldig herhaalde woorden ‘tin sheep and wooden melons’ verwijzen naar de nutteloze producten die de arbeiders in de dictatuur maken. Maar er zijn heel veel losse eindjes bijgekomen - het lijkt wel of er gemiddeld één per bladzijde bijkomt! Zo hebben we ‘seamstresses’, ‘barbers’, ‘heart-beast’ en een gedicht dat moeilijk te plaatsen is.
Oké, het is allemaal symboliek - een mooi en belangrijkstijlfiguur, dat weet ik. En ik kan er mee dealen. Maar niet in deze hoeveelheid! Ik houd het voor gezien met dit boek. Het is een puzzelboek, geen leesboek.