Ik begon er vol verwachting aan, maar ...

‘De stem’ speelt zich af in de eerste jaren van deze eeuw en refereert aan de heftige gebeurtenissen van die periode. Iemand wordt vermoord door een moslim, een Somalische dame wordt heel erg bekend en er wordt life verslag gedaan van 9/11.

Ayaan Hirschi Ali was bevriend met Jessica Durlacher en haar man, Leon de Winter. ‘De stem’ is dus een boek met een autobiografische inslag. Durlacher en haar man zijn overigens beide joods.
In ‘De stem’ lezen we heel veel, veel te veel, over de gevoelens en gedachten van de hoofdpersoon, Zelda. Het is niet alleen veel te veel, maar ik vond het ook niet boeiend. Soms is het wel merkwaardig, bijvoorbeeld waar de hoofdpersoon zegt: “… de verinnerlijkte pogroms die mijn familie definieerden …”. Okay, die pogroms zijn belangrijk voor de familie, maar definiëren is wel een heel groot woord. Het verhaal is, mede door de beschrijvingen van al die gevoelens en gedachten, erg traag. Ook dat Durlacher de dramatische gebeurtenissen ruim van te voren aankondigt en dat we dan veel te lang moeten wachten voordat het echt gebeurt, werkt traagheid in de hand.
Naast dat we dus eindeloos horen wat Zelda allemaal denkt en voelt, kent het verhaal veel gekke en onwaarschijnlijke gebeurtenissen. Hoezo zingt de Somalische zangeres opeens uit zichzelf een ‘joods’ liedje? Op het einde raakt het verhaal ineens in een stroomversnelling. Het wordt zelfs een soort spionagethriller. Opeens is de zoon van Zelda een soort Israelische spion geworden. En gebeuren er in korte tijd nog allerlei dingen die het verhaal ‘rond’ moeten maken. Gek is ook vermeld wordt dat de vrouw van die zoon longarts is: het is niet relevant, maar het valt op omdat iedereen in het boek minstens longarts, advocaat, beroemde musicus of iets dergelijks is.
Het thema van ‘De stem’ is het islamitische terrorisme: immers zowel 9/11 als de moord in het boek zijn gepleegd door (weliswaar heel verschillende) moslimterroristen. We lezen over de gevolgen van deze terreurdaden voor Zelda en haar gezin; over de achtergronden dan wel oorzaken van het islamitische terrorisme gaat dit boek nauwelijks.
Tja, ik heb dit boek met moeite uitgelezen. En het heeft me nergens echt kunnen raken. Ik waardeer wel dat Durlacher schrijft over de periode van 9/11, Ayaan Hirsi Ali en Theo van Gogh. Al met al twee sterren.