Dit boek heeft één allesoverstijgend kenmerk

Voor zover ik het begrepen heb heeft ‘De herinnerde soldaat’ een spannend verloop en interessante thema’s. Voor zover ik het begrepen heb, want dit boek heeft één allesoverstijgend kenmerk en dat is de schrijfstijl. Die maakte dat ik lang niet alles gelezen heb.

De schrijfstijl kenmerkt zich door traagheid, een brei van woorden en zinnen en eindeloze herhalingen. Hoe vaak waren we wel niet met Armand en Julienne in die slaapkamer? En hoe vaak gingen ze wandelen? En de beschrijving duurde elke keer opnieuw minstens drie pagina’s. De schrijfstijl doet me denken aan ‘stream of consciousness’: een stijl waarin we meegevoerd worden met de emoties van de hoofdpersoon. Ik weet onderhand van mezelf dat ik niet uit de voeten kan met ‘stream of consciousness’.
Interessant weetje is nog dat de eerste versie van dit boek twee keer zo lang was, en geen hoofdstukken en alinea’s had. Op aandrang van de uitgever is deze versie er gekomen.

Ik heb wel een flink deel van het boek doorgeploeterd en ook wat over het boek gelezen. Daardoor weet ik dat het verhaal langzamerhand heel spannend wordt. Hoe zal het aflopen? En hoe zit het allemaal in elkaar? Die laatste vraag blijft overigens deels een open vraag. Meer kan ik daar niet over zeggen, want ik wil niet spoileren.
Ook het thema is de moeite waard. Ik zou het thema als volgt verwoorden: Wat doet het met je en met je identiteitsgevoel als je je niks herinnert en afhankelijk bent van de verhalen die anderen jou vertellen?

Dat ‘De herinnerde soldaat’ juist deze schrijfstijl heeft, was pech voor mij. En misschien ook wel voor anderen?