Het had zo mooi kunnen zijn

Ludovic en Louise zijn op aandringen van Ludovic een zeiltocht om de wereld aan het maken en ze stranden op de Zuidpool. Louise vertrouwt het niet en wil terug naar de zeilboot. Dit wordt genegeerd door Ludovic en na overvallen te zijn door een storm blijkt hun zeilboot verdwenen te zijn. Overleven op de Zuidpool wordt het devies. Louise blijkt dit uiteindelijk beter te kunnen dan Ludovic en zij keert dan ook als enige terug.

Autissier is zelf een ervaren zeilster, ze heeft solo de wereld over gevaren, dus de verwachting wordt gewekt dat het boek hierdoor een diepere laag meekrijgt. Zij weet hoe het is om lang alleen te zijn, hoe je jezelf moet redden in barre tijden. Je verwacht geen boek dat vervalt in algemeenheden en bestaat uit de standaardpatronen.
Maar helaas, Autissier begint het verhaal al met een van de meest platgetreden paden: de man haalt de vrouw over om op een wereldreis te gaan door haar angsten te bagatelliseren en de vrouw cijfert zichzelf weg. Het komt ongeloofwaardig over, omdat Louise juist een ervaren bergbeklimmer is die veel durft en veel capaciteiten heeft.

Zonder te veel van het verhaal te verklappen weet je als lezer dan al dat Louise uiteindelijk dit zelfvertrouwen ontdekt en eigen keuzes gaat maken. Die voorspelbaarheid maakt het verhaal zwak. Het bevat meer dan genoeg ontberingen en gruwelijke details, maar het raakt niet. Je wil als lezer meegenomen worden in hun strijd om te blijven leven, in het voelen van de keuzes.
Ludovic blijft een kortzichtige man die zijn eigen onzekerheid overschreeuwt, Louise durft pas op zichzelf te vertrouwen wanneer hij te zwak is geworden. Het was interessanter geweest als ze meer in evenwicht waren geweest tijdens hun meningsverschillen en elkaar qua kracht hadden afgewisseld. Dat had voor meer diepgang gezorgd.

Het taalgebruik is eenvoudig en niet bijzonder, ook hier worden de algemeenheden niet geschuwd. Wanneer Louise geconfronteerd wordt met de consequenties van haar keuze om zichzelf te redden en Ludovic niet, komt Autissier niet verder dan:
“ Louise huilt omdat ze alleen is, niet eerder is teruggegaan, niet meer weet wat ze moet doen. Na een oneindig lange tijd heeft ze geen tranen meer. Al het water, een rivier van ontreddering, is uit haar lichaam gestroomd. Ze heeft alleen nog pijnlijk gezwollen ogen en een barstende koppijn.”

Is het een slecht boek? Dat ook niet. Het is een boek dat je in een paar uurtjes uitleest, als je een rustig, makkelijk leesavondje wil hebben. Daar is het heel fijn voor.