Rouw in al zijn vormen

Veel schrijvers hebben al rouw beschreven na het overlijden van hun kind, Grossman pakt het op zijn eigen manier aan. In Uit de tijd vallen laat hij zien hoe verschillend rouw kan zijn, terwijl de hoofdpersonen allemaal hetzelfde verdriet kennen.
Grossman schreef het boek vijf jaar na het overleden van zijn zoon. De schrijfstijl is opvallend; het is heel dichtend geschreven. Grossman zegt daar zelf over in het NRC: "Ze (de hoofdpersonen) spreken vaak in poëzie, dat had ik van tevoren niet bedacht, het ging vanzelf. Mijn vrouw zegt: poëzie ligt het dichtst bij stilte.”

Wat Grossman zo pijnlijk en mooi duidelijk maakt is dat een overlijden van een kind ook een einde betekent van andere dingen: bijvoorbeeld dat over een overleden zoon alleen nog maar gesproken wordt in de hij-vorm en nooit meer in de ik-vorm.

Doordat Grossman de verschillende hoofdpersonen afwisselen aan het woord laat, word je in het boek getrokken. Je begint langzaam het verhaal van ieder hoofdpersoon te begrijpen en hoe zij rouwen. Ers taan zoveel mooie passages in het boek. Een voorbeeld:

" Waarnaar jouw lichaam ruikt in je rouw,
als het ineens op je af duikt en je overrompelt,
de bittere reuk, waarin ik steeds ook zijn geur terugvind".

Een schitterend boek dus, waarvan je van iedere pagina zoveel wijzer en bescheidener wordt, ik kan alleen maar heel veel bewondering hebben voor hoe hij zoveel verhalen volledig tot zijn recht laat komen in een bescheiden boek van 143 pagina's.