Op zoek naar de vrouwenstem van het verleden.

Een geest in de keel, dat is Eibhlin Dubh ni Chonaill in de keel van een jonge schrijfster en haar verhaal krijgt een stem in dit boek van Doireann Ni Ghriofa. Maar Ni Ghiofra geeft niet alleen Eibhlin een stem, de jonge schrijfster kom ook aan bod en vertelt haar verhaal.
Het mengen van het heden en het verleden in een roman is niet nieuw, maar als het goed wordt uitgewerkt is het een leesgenot. Ni Ghiofra is daar goed in geslaagd. De zoektocht van de jonge schrijfster naar het verhaal van Eibhlin geeft een leerzaam en gevoelig inzicht in een stukje Ierse cultuur en geschiedenis , dat hier niet zo bekend is.
Eibhlin heeft na de moord op haar man in de achttiende eeuw een klaagzang uitgesproken dat een van de klassiekers is in de Ierse literatuur. De jonge schrijfster maakt van haar dagelijks leven ook een klaagzang, waarin ook alleen haar vrouwelijke stem gehoord wordt. Dit maakt dat het boek soms het gevoel geeft van navelstaren. Het gaat alleen om de gevoelens van de jonge schrijfster, er is geen interactie met haar gezinsleden bijvoorbeeld in het verhaal.
Oprecht voelt de bewondering aan van de jonge schrijfster voor Eibhlin. Tijdnes het vorderen van het verhaal voel je het voetstuk hoger worden waar Eibhlin wordt opgezet. Het levensverhaal van Eibhlin is interessant genoeg en biedt genoeg wendingen om het spannend te houden. Daar tegenover staat het kleine leven in de binnenwereld van de jonge schrijfster. Haar leven is niet klein, maar door het alleen maar lijken naar haar eigen verhaal en perspectief wordt dat gevoel wel gewekt.
Het taalgebruik is mooi, aan alles voel je dat Ni Ghriofa een dichter is. Ze speelt met concepten en laat je als lezer anders kijken. Een voorbeeld hiervan is de overweging wanneer een voorteken een voorteken wordt.
Een bijzonder boek, waarvoor je de rust moet nemen om er van te genieten.