Schuim die je dwingt tot nadenken

In het boek "Schuim der aarde" worden drie verhaallijnen op een indringende wijze verteld over personages die leven in Brazilië in drie verschillende lagen van de bevolking, te weten, de stad, de berg en de sertao. Een politieagente, een hoertje en een weesjongen. Ze handelen allemaal vanuit een grote overlevingsdrang en zijn toch ook ergens met elkaar verbonden.
De hoofdstukken en personages wisselen elkaar af en deels is het geschreven in de ik-vorm, wat het verhaal nooit saai of vlak maakt. Een mooi gelaagd verhaal.

De schrijfstijl is rauw en onverbloemd, maar soms ook lieflijk, poëtisch, met prachtige zinnen en metaforen, om nog lang over na te denken. De ruwe beschrijvingen van de gruwelijke en gedetailleerde gebeurtenissen hakken er flink in en zijn verdrietige eyeopeners.
Het verhaal is vlot geschreven en sleept de lezer vanaf de eerste bladzijde het verhaal in.
De cliffhangers aan het einde van de hoofdstukken roepen veel spanning op en de lezer kan niet anders dan verder lezen. Ze dwingen de lezer ook tot nadenken.

De subtiele woorden en beschrijvingen zijn de kracht van dit boek. Bijna nergens gaat de auteur zó ver dat het te gruwelijk is om te lezen. De lezer leest wat er gebeurt, maar het wordt er nergens te dik bovenop gelegd. Ook is de subtiliteit nergens te vaag, waardoor de lezer zijn eigen invulling gaat geven aan de trieste omstandigheden en gebeurtenissen. Ze zijn zoals ze zijn, nooit geromantiseerd, maar ook nooit met teveel sentiment. Een boek wat ontroert, blijft hangen en nazinderen.
Een knap staaltje werk!