Lezersrecensie
Juliet en Declan vergeet je niet snel
Dat het de moeite waard is om een YA-boek te lezen, bewijst Brigid Kemmerer met ‘Brieven aan de duisternis’.
“Wil je weten wat ik geloof? Ik geloof in het noodlot, maar ook in vrije wil. Er is een pad, maar wij kunnen ervan afwijken. Het enige probleem is dat er geen manier is om te weten welk pad we op een bepaald moment volgen. Ons eigen? Of dat van het noodlot?”
In ‘Brieven aan de duisternis’ maakt de lezer kennis met Juliet en Declan. Beide jongeren worstelen. Ze worden achtervolgd door het verleden. Door verlies, rouw(verwerking), verscheurde familiebanden en vooroordelen.
Juliet schrijft brieven aan haar overleden moeder. Ze laat de brieven achter bij het graf. Op een dag heeft iemand gereageerd op een van haar brieven. Dat het Declan is die reageert, weet Juliet niet. Ze is boos. Ze uit haar woede richting de onbekende op papier. Al snel ontstaat er een bijzondere briefwisseling, die zich uitbreidt naar mail.
Langzaam leer je Juliet en Declan kennen. Je leest over hun buitenkant. Over hoe ze zich opstellen. Maar je leest ook over hun binnenkant. Over hoe ze zich voelen. Dat die kanten verschillen en voortdurend wisselende signalen afgeven, is niet verrassend. Het is te begrijpen. Te verklaren. Het toegeven aan en omarmen van je kwetsbaarheid is niet eenvoudig. De woorden van de schrijfster brengen de hoofdpersonages tot leven. Als lezer voel je de onzekerheid, het verdriet, de onmacht en de angst.
“Of zitten we allemaal gevangen in één foto die niet het hele verhaal vertelt?”
‘Brieven aan de duisternis’ maakt pijnlijk duidelijk hoezeer er wordt geoordeeld en veroordeeld. En dat terwijl lang niet altijd duidelijk is waarom iemand is zoals hij is. Of reageert zoals hij reageert. De rol van mevrouw Hillard is juist daarom ook zo mooi. Zij kan én wil zien wat anderen niet zien. Iedere jongere zoals Declan heeft een mevrouw Hillard nodig in zijn leven.
Hoewel je misschien aanvoelt hoe het verhaal eindigen zal, doet die voorspelbaarheid geen afbreuk aan het geheel. Na het omslaan van de laatste bladzijde weet je dat je Juliet en Declan niet snel vergeet. En als dat het geval is, heb je een vreselijk goed boek in je handen.
“Wil je weten wat ik geloof? Ik geloof in het noodlot, maar ook in vrije wil. Er is een pad, maar wij kunnen ervan afwijken. Het enige probleem is dat er geen manier is om te weten welk pad we op een bepaald moment volgen. Ons eigen? Of dat van het noodlot?”
In ‘Brieven aan de duisternis’ maakt de lezer kennis met Juliet en Declan. Beide jongeren worstelen. Ze worden achtervolgd door het verleden. Door verlies, rouw(verwerking), verscheurde familiebanden en vooroordelen.
Juliet schrijft brieven aan haar overleden moeder. Ze laat de brieven achter bij het graf. Op een dag heeft iemand gereageerd op een van haar brieven. Dat het Declan is die reageert, weet Juliet niet. Ze is boos. Ze uit haar woede richting de onbekende op papier. Al snel ontstaat er een bijzondere briefwisseling, die zich uitbreidt naar mail.
Langzaam leer je Juliet en Declan kennen. Je leest over hun buitenkant. Over hoe ze zich opstellen. Maar je leest ook over hun binnenkant. Over hoe ze zich voelen. Dat die kanten verschillen en voortdurend wisselende signalen afgeven, is niet verrassend. Het is te begrijpen. Te verklaren. Het toegeven aan en omarmen van je kwetsbaarheid is niet eenvoudig. De woorden van de schrijfster brengen de hoofdpersonages tot leven. Als lezer voel je de onzekerheid, het verdriet, de onmacht en de angst.
“Of zitten we allemaal gevangen in één foto die niet het hele verhaal vertelt?”
‘Brieven aan de duisternis’ maakt pijnlijk duidelijk hoezeer er wordt geoordeeld en veroordeeld. En dat terwijl lang niet altijd duidelijk is waarom iemand is zoals hij is. Of reageert zoals hij reageert. De rol van mevrouw Hillard is juist daarom ook zo mooi. Zij kan én wil zien wat anderen niet zien. Iedere jongere zoals Declan heeft een mevrouw Hillard nodig in zijn leven.
Hoewel je misschien aanvoelt hoe het verhaal eindigen zal, doet die voorspelbaarheid geen afbreuk aan het geheel. Na het omslaan van de laatste bladzijde weet je dat je Juliet en Declan niet snel vergeet. En als dat het geval is, heb je een vreselijk goed boek in je handen.
2
Reageer op deze recensie
