Tot tranen toe geroerd

Kya Clarks wordt op jonge leeftijd aan haar lot overgelaten in het moeras van Barkley Cove in North Carolina. Waar leeftijdsgenoten door gezinsleden en vrienden omringd worden, wordt Kya omringd door de schoonheid van de natuur. Als vanzelf wordt alles wat leeft en beweegt in het moeras haar familie. Haar steun en toeverlaat. Voor de buitenwereld is Kya 'het moerasmeisje'. Een bijnaam die in eerste instantie wreed is.

In dit boek zijn 'oordelen' en 'veroordelen' thema's die centraal staan. De pijn en de eenzaamheid die dit met zich meebrengt, is voelbaar. Het druipt van de pagina's af en precies dat heeft mij tot tranen toe geroerd. Kya is gevormd door gebeurtenissen waar veel anderen geen weet van hebben. Dat zij is zoals ze is, heeft redenen. En die redenen ken je als lezer maar al te goed. Dit maakt dat je een arm om Kya heen wil slaan. Een arm waarvan je weet dat ze hem zal wegduwen.

"Ze had de liefde een kans gegeven; nu wilde ze alleen nog maar de leegte vullen. De eenzaamheid verlichten met een afgeschermd hart."

Zelden heb ik zo meegeleefd met een hoofdpersoon. Als lezer blijf je hopen dat Kya de uitgestoken handen vast zal grijpen, maar je begrijpt ook hoe ingewikkeld dit voor haar is. Dat Kya, ondanks alles, weigert te buigen, vind ik inspirerend. Deze hoofdpersoon kan voor velen van ons een voorbeeld zijn.