Wat een moedige hoofdpersoon...

Het is 1960 wanneer de lezer in het boek ‘De oranjebloesem’ kennis maakt met de vijftienjarige, Italiaanse Oliva. Ze ontdekt en ervaart al op jonge leeftijd wat de positie van een vrouw op Sicilië is. Oliva vindt dit lastig en vergelijkt haar leven vaak met dat van haar tweelingbroer Cosimino. Zijn leven is vele malen makkelijker. Hij heeft immers in mindere mate te maken met de heersende tradities. Tradities die Oliva benauwen. Oliva denkt veel na, maar tegelijkertijd is ze bang. Als Oliva uiteindelijk durft te kiezen en het simpele woordje ‘nee’ in haar mond neemt, beïnvloedt dat haar verdere leven aanzienlijk.

“Zo werkt het met angsten. Het zijn deuren die alleen bestaan als je niet de moed hebt erdoorheen te gaan.”

In dit boek staat de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen centraal. Dat is en blijft helaas een onderwerp waarover geschreven moet blijven worden, omdat het ook vandaag de dag nog altijd speelt.

“En dat vrouwen als wolken zijn, heeft hij me verteld. Dat je moet kijken welke vorm ze aannemen en niet moet proberen ze in een mal te stoppen.”

Ik heb veel bewondering voor de hoofdpersoon in dit verhaal. Ze voert, ondanks de steun van haar familie, een eenzame en innerlijke strijd. In die zin zie ik Oliva als een inspiratiebron: streef je eigen doelen en idealen na.

Viola Ardone heeft mijn aandacht niet in alle hoofdstukken kunnen vasthouden. Sommige passages vond ik ietwat langdradig. Dit wist de schrijfster te compenseren met prachtige zinnen.

“Woorden zijn wapens.”

Ik ben een enorme liefhebber van taal en ik geloof onwijs in de kracht van woorden. Woorden kunnen helen. Helaas kunnen woorden ook breken. Oliva kent beide kanten. En dat geldt voor ieder mens, denk ik. We moeten de kracht van woorden koesteren, maar tegelijkertijd ook niet onderschatten. Dat laatste is een mooie les van ‘De oranjebloesem’.