Teleurstellende uitwerking van veelbelovend verhaal

In Een teken van jou krijgt de jonge Clara het zwaar te verduren als haar verloofde Ben overlijdt. Ze voelt zich verloren zonder hem, terwijl ze ook nog twijfelt of het een ongeluk of zelfmoord was. Om dat gat te dichten, stuurt ze berichten naar zijn oude telefoonnummer, met haar koosnaam ‘Lilime’. Wat ze niet weet, is dat haar berichten aankomen bij Sven, een journalist. Hij raakt geïnteresseerd en gaat samen met zijn collega op zoek naar de afzender. En wie zou dat niet doen, als hij berichten van ene Lilime aan Ben krijgt?

Sofie Cramer heeft met het verhaal van Clara en Sven goud in handen. Een vrouw die worstelt met het verlies van een geliefde en probeert zichzelf te vinden, niet wetend dat haar berichten bij een ander terechtkomen. Een man die niet erg meer gelooft in de liefde, maar toch geïnteresseerd raakt in een onbekende vrouw. Het is genoeg om elke feelgoodlezer over de streep te trekken. Veel populaire verhalen hebben een soortgelijke combinatie van verlies, mysterie en onbekenden die in de liefde samenkomen. Cramer combineert de interessante verhaallijn ook nog eens met een eenvoudige, makkelijke schrijfstijl. In Een teken van jou vind je nergens moeilijke woorden of lastige zinnen. Met zinnen als 'Clara is helemaal van slag' krijg je als lezer een duidelijk beeld van wat er gaande is. En dat gaat het hele boek zo door. Je kunt daarom gerust zeggen dat je door de schrijfstijl door dit verhaal heen vliegt. Je struikelt hoogstens over het woord ‘jobstijding’, waaraan je merkt dat het hier om een vertaling vanuit het Duits gaat. Sylvia Wevers is de vertaler.

Des te jammer is het dat het ondanks de gekozen verhaallijn en schrijfstijl Sofie Cramer niet gelukt is om veel meer uit dit verhaal te halen. Een teken van jou mist van alles, maar vooral het echte feelgoodgevoel, de connectie met de personages. Hoewel je veel leest over wat Clara en Sven denken, krijg je niet het gevoel ze echt te leren kennen. Dat komt al omdat het verhaal in de derde persoon is geschreven, maar ook het verdriet van Clara blijft op afstand, terwijl het overlijden van je geliefde een flink verlies is om te verwerken. Hartverscheurend zelfs en toch valt er weinig van te merken. Je leest hier en daar weliswaar wat Clara denkt, maar dat gaat weinig over hoe ze zich echt voelt en emoties die bij je binnendringen ontbreken. En ondanks zijn serieuze achtergrond als journalist, voelt Sven eerder te kinderlijk en jeugdig aan. Met uitspraken als 'Zij is tenslotte mijn wereld binnengedrongen!' is de kans groot dat hij zich niet al te populair maakt. Ook Clara gedraagt zich op momenten als een tiener in plaats van als jongvolwassene. Wanneer ze Sven ontmoet, vraagt ze zich af: 'Zal hij haar wel aardig vinden? Wat als ze er niet alleen stom uitziet, maar ook stom is?'

"Show don’t tell" is bovendien een advies dat de auteur heeft genegeerd, want ze laat niets aan de verbeelding over. Sven drinkt wijn, Clara een biologisch frisdrankje. Sven pakt de sweater met capuchon voordat hij teruggaat naar zijn strandstoel. Hij en Clara stoppen hun telefoon weg zodat ze hun handen vrij hebben voor een omhelzing. Het zijn kleine details die weinig aan het verhaal toevoegen. Toch is de plot het meest teleurstellende onderdeel van Een teken van jou. De ontmoeting van Clara en Sven komt laat en rommelig op hun gang. Hun liefde wordt razendsnel afgeraffeld, alsof de auteur zich ineens realiseerde dat ze nog iets af te ronden had.

Al met al maakt Sofie Cramer het nog een beetje goed met haar eenvoudige schrijfstijl en mooie beelden, zoals: 'Ze heeft het gevoel dat ze op een kruising staan met te veel aftakkingen, waarvan er geen een met een bord is bewegwijzerd.' Helaas is dat lang niet genoeg om de nare nasmaak van een teleurstellend verhaal weg te spoelen.