Krachtig verhaal over mensen en gemeenschapszin

Tussen de huizen van nummer 77 en 79 Eastbourne Road ligt een gedeelde tuin. Ooit was het een bloeiende oase van rust in het bruisende Londen. Nu is de tuin verwaarloosd en overwoekerd. Huidige bewoners Winston en Bernice vinden dat niet erg. Zij hebben liever niets met elkaar te maken. Totdat er foto’s bezorgd worden uit de periode dat de tuin in bloei stond en mensen samenbracht. Het zaadje is geplant en langzaam ontdooien Winston en Bernice. Kan de tuin met hun hulp weer het middelpunt van de gemeenschap worden? De roman De schemertuin is geschreven door Sarah Nisha Adams en vertaald door Gerda Lok-Bijzet.

In De schemertuin volg je in eerste instantie huidige buren Winston en Bernice. Winston is een man van in de 30, al krijg je regelmatig meer een bejaardengevoel bij hem door zijn trage manier van bewegen. Bernice heeft het zwaar na de scheiding van haar dominante ex-man Simon. Naast de zorg voor haar jonge zoontje Seb, heeft ze geen zin in andere mensen. Een gedeelde tuin is echt niets voor haar. Voor Winston trouwens ook niet, want hij is graag op zichzelf. Toch raken de brieven met foto’s hem en hij is de eerste die de verwaarloosde tuin induikt om wat te planten. Wanneer je Winston en Bernice een beetje hebt leren kennen, komt het verhaal van de vorige bewoners erbij, de vriendinnen Maya en Alma.

De naam ‘schemertuin’ is een mooie metafoor voor het thema leven en dood, dat nadrukkelijk aan bod komt in het verhaal. Iets verwaarlozen of juist tot bloei laten komen geldt namelijk niet alleen voor de tuin. Het gaat in De schemertuin vooral om de mensen. Het boek is opgedeeld volgens de vier seizoenen, waarbij elk deel met een dagboekfragment start. Vervolgens volg je afwisselend Winston en Bernice en ook Maya en Alma in dat seizoen. De wisselingen zijn perfect op elkaar afgestemd. Waar het eerste paar buren oudejaarsavond viert, viert het volgende paar in hun tijd nieuwjaarsdag. Op deze manier lopen de twee periodes vloeiend in elkaar over.

Wat De schemertuin zo fijn maakt, is de levendige schrijfstijl van Sarah Nisha Adams. Lezen over de mensen van Eastbourne Road is een feestje. Steeds weer weet Adams je te boeien en te betrekken bij elke periode en bij elk personage. Het is knap hoe Adams zowel de vier hoofdpersonages als de verschillende bijpersonages voldoende diepgang en achtergrond heeft gegeven om ze tot leven te laten komen. Je ziet Winston in de tuin graven, de jonge Seb rondjes rennen en de op het eerste gezicht wat mopperende Bernice bedenkelijk toekijken. Je voelt de eenzaamheid van Winston en zijn gevoel van de weg kwijt zijn. En je ziet hoe de gemeenschap in elke periode verder naar elkaar toe groeit. Ook de andere bijzondere en kleurrijke personages uit de gemeenschap, zoals Sal en Angela, spelen ieder op hun manier een rol in het verbinden van het verleden aan het heden. Allemaal hebben ze een andere achtergrond, wat afkomst betreft en hoe ze in het leven staan. Zo komen Winston en Alma van buiten Engeland. De verschillende achtergronden dragen bij aan het gevoel van een echte gemeenschap. Het gevoel van gemeenschap en ouderdom doet zelfs een beetje denken aan het bejaardentehuis van Hendrik Groen. Knus, gezellig en vertrouwd.

En zoals de tuin haar cyclus van leven en dood heeft, zo gaat het ook bij de mensen die er wonen. Uiteindelijk is het het samenkomen van heden en verleden dat je in het hart raakt en ontroert.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een groen boek' en 'Lees een gezellig boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.