O’Leary raakt verkeerde snaar met surrealistisch verhaal

Lexie is klaar met de liefde, maar een onenightstand ziet ze wel zitten. Ze belandt na een avond in de kroeg met Zeke op een woonboot. Dronken. De volgende ochtend wil ze zo snel mogelijk weg. Er is alleen één probleem: de woonboot is losgeraakt en drijft op zee… Wat begon als een onenightstand wordt nu een gevecht om te overleven. Zullen Lexie en Zeke gered worden? En wat gebeurt er met ze als ze weer aan wal zijn?

Beth O’Leary is wel meer van de ongewone situaties en relaties, zeker als het om closed proximity gaat. Dat betekent dat twee mensen gedwongen zijn om dicht bij elkaar te zijn. Zo schreef O’Leary eerder over het delen van een flat en een road trip, in Swept Away is het een woonboot. De vertaling van dit boek is gedaan door Anna Livestro.

Een woonboot is op zichzelf geen vreemde omgeving. De situatie waarin Lexie en Zeke belandden, kun je echter gerust extreem noemen. En surrealistisch. Ze raken niet alleen verdwaald op zee, ze moeten dágen overleven en komen in de meest onwerkelijke situaties terecht. Het is in niets wat je voorstelt bij verdwalen op zee of gedwongen bij elkaar zijn op een woonboot. Om nu te zeggen dat de zee een romantische setting is? Het verhaal van Lexie en Zeke lijkt eerder op een thriller of een droom.

De personages werken niet echt mee om het verhaal te laten sprankelen. Zeke is een lieve, zachtaardige man, maar echt leuk of aantrekkelijk wordt hij niet. Hoewel hij en Lexie hun ogen niet van elkaar af kunnen houden, gaat de seksuele toespeling tussen ze vervelen. De manier waarop ze met elkaar omgaan voelt regelmatig ongepast en vergezocht in deze situatie. Soms ligt het er dik bovenop, wanneer Lexie weer eens gaat giechelen of ‘als een schelp gekraakt wordt’. Het ene moment wil ze niets van Zeke weten, het volgende moment wil ze alles van hem. Lexie is een personage waar je moeilijk een band mee krijgt, ook al kom je haar gedachten en gevoelens te weten. Swept away is namelijk geschreven in wisselend perspectief, vanuit zowel Lexie als Zeke.

Dat je geen band met Lexie en Zeke krijgt, komt ook omdat ze allebei een ingewikkeld verleden hebben. Lexie heeft dat met mannen en de twee belangrijkste vrouwen in haar leven, Penny en haar dochter. Bij Zeke zit het in de relatie met zijn vader, broer en zus. Hij voelt zich anders, maar weet niet goed waarom. Gaandeweg kom je meer te weten over dat verleden. Het verhaal wordt er niet duidelijker op, ook omdat er tegenstrijdige signalen zijn over de band tussen de verschillende personages.

De setting is zo onwerkelijk dat de hele romance tussen Lexie en Zeke ondergeschikt is. Alles wat er mooi aan zou zijn, valt door het avontuur op zee recht in het water. Het einde is misschien nog het mooiste. Pas dan voelt het weer als een echt verhaal met echte personages, echte ontwikkelingen en echte liefde.

De romantiek is in de rest van het verhaal echter ver te zoeken.