Helaas tóch geen vijf sterren

Vanaf het moment dat ik ‘Welkom bij Hotel Flanagans’ voor het eerst opensloeg, had ik de grootste moeite om het weer weg te leggen. Het boek is ontzettend vlot geschreven en heeft lekker korte hoofdstukjes. Zo kwam ik steeds in de verleiding om nóg een hoofdstukje te lezen. Voor ik het wist was ik al op pagina 100. En dat terwijl eigenlijk alleen nog maar kennis had gemaakt met de hoofdpersonages, hun achtergrond en de tijd waarin ze leven. Maar door de fijne, beeldende schrijfstijl zat ik toch al helemaal in het verhaal.

Het boek trok me echt de jaren ’60 (en 1949) binnen. Alles werd zo levendig omschreven dat het leek alsof ik er zelf bij was. Wat ik daarbij vooral leuk vond om te lezen, was dat alles wat we nu heel normaal vinden, in die tijd nieuw, spannend of zelfs schokkend was. Daarnaast heeft dit boek ook steengoede personages. Je leert als lezer Linda goed kennen, net als Emma en Elinor, twee vrouwen die in het hotel werken. Hoewel de drie vrouwen sterk van elkaar verschillen, zijn het wel alle drie sterke vrouwen die zich niet de wet voor laten schrijven. Ik vond hun karakters erg interessant en leefde helemaal mee met hun belevenissen.

Lange tijd was ik ervan overtuigd dat ik dit boek 5 sterren zou geven. Maar richting het einde ging er iets mis waardoor ik niet meer dan 3 sterren kon geven. Plotseling gebeurden er zó veel dingen tegelijk, dat het een beetje chaotisch werd. En het leek alsof Hellberg ineens besefte dat het boek nog een gelukkig einde moest krijgen, want de overstap van al die gebeurtenissen naar het einde was nogal afgeraffeld. Dingen gebeurden te snel en waren te ongeloofwaardig. Bovendien vond ik het gelukkige einde dat me vooraf beloofd was nogal tegenvallen (Ik vond het boek sowieso meer onder drama vallen dan onder feelgood). Misschien moet ik daarvoor wel eerst de andere twee delen lezen, maar op dit moment weet ik nog niet zo zeker of ik die ook zal lezen. Aan de andere kant ben ik ook wel weer nieuwsgierig, dus wie weet…