Mooi boek dat aanzet tot empathie

Enkele jaren geleden had ik het gevoel dat ik plots volledig stilviel. Ik kon niets meer, had geen energie meer en niemand kon me motiveren om terug in actie te schieten. Burn out, klonk het bij de dokter. Depressie, dacht ik zelf. Mijn therapeute merkte terecht op dat dit label niet van belang is. Het ging even niet. Punt.
Zo gaat het ook met Horst. Hij woont in zijn appartement. Hij eet er, drinkt er regelmatig een biertje, kijkt tv, en slaapt. Hij morst koffie op zijn aanrecht, en ruimt dit niet op. Dit zal hij straks doen. Of morgen misschien. Hij vindt het prima. En ook weer niet.
Dan krijgt Horst een nieuwe buurvrouw. Lene brengt hem appelcake. Ze komt binnen, voert luchtige gesprekken, maar ook gesprekken over het leven en over haar passies. Ze laat hem luisteren naar muziek en kijken naar schilderijen. Is Lene de sleutel die zijn voordeur ontgrendelt en ervoor zorgt dat hij uitbreekt uit zijn appartement?
Mijn mening
Auteur Jacob Tinholt gebruikt eenvoudige bewoordingen en mooie beelden om het verhaal van Horst tot leven te brengen. Kleuren zitten verweven in het boek. Rituelen worden gebruikt om te duiden hoe het zit met de gemoedstoestand van Horst (bijv.: laat Horst zijn kledij ’s avonds op de vloer vallen voor het slapen gaan, of vouwt hij ze op er bergt hij ze netjes weg?)
De deurklink was mijn favoriete metafoor: voelt deze licht (oef, Horst zal naar buiten gaan), of net zwaar?
De mooie beeldende schrijfstijl van Jacob Tinholt zorgt ervoor dat je je makkelijk kan inleven in het verhaal van Horst. Het boek leest vlot weg, zet aan tot empathie alsook tot het nadenken over je eigen dromen en passies, en is in mijn ogen uitermate geschikt voor iedere lezer die geïnteresseerd is in de menselijke psyche. Ik geef het met plezier 4 !

Ik wil even toevoegen dat dit boek nog andere personages bevat (maar mijn review zou redelijk complex worden als ik ook over hen zou uitwijden) én dat het boek me meermaals heeft doen lachen! De scène waarin Horst voor de eerste keer gaat hardlopen was wat dat betreft mijn favoriete scène. En het verhaal van Gijs (en vooral de ontknoping daarvan)! Loved it!