één woord: GE-WEL-DIG!

We volgen in dit boek een vrouwelijk hoofdpersonage genaamd Roxy, die hoofd zangeres is van een populaire band in Amerika welke de hele wereld rond tourt. Roxy leeft het typische rock ‘n roll leven; drank, drugs en seks. En uit het niets wordt haar hele wereld overhoop gegooid als haar beste vriendin plotseling overlijdt. Dit valt Roxy zwaar en al snel komt ze de dagen niet meer door zonder een lijntje te snuiven hier en daar en/of zich klem te zuipen. Waar ze zich er eerst regelmatig schuldig aan maakte, is nu nog het enige wat haar bezighoudt; drinken en snuiven. Roxy wordt door haar manager terug naar huis – Nederland – gestuurd nadat ze steeds ernstiger gedrag gaat vertonen en er geen andere optie meer is voor Roxy dan een gedwongen break te nemen, weg van de band en haar leven in Amerika.

Het is 10 jaar geleden sinds Roxy Nederland ontvluchtte, haar roem kreeg en een zwaar geheim met d’r meenam vanuit haar geboortedorp, welke ze 10 jaar lang heeft proberen te vergeten. Terug zijn in haar geboortedorp en weer tussen haar familie, haar ‘oude’ beste vriend Arno en de dorpsmensen zijn is alles wat Roxy nooit wilde – ze was immers niet voor niks uit Nederland weggegaan. Ze wordt geconfronteerd met hetgeen waar ze in het verleden voor vluchtte, maar hoe meer tijd ze doorbrengt met Arno, haar familie en ook mooie herinneringen ophaalt, hoe meer ook van de oude Roxy stukje bij beetje naar boven komt.

Je leert Roxy kennen zoals ze nu is als volwassen vrouw, verslaafd aan drank en drugs en tegelijkertijd krijg je dan via Arno’s dagboeken te lezen hoe Roxy als jonge meid was, opgroeide met Arno, hoe ze beiden de liefde leerde kennen tot aan het moment dat Roxy wegging. En na 10 jaar is Roxy dan weer terug en de tijd heeft voor niemand stil gestaan. Mensen zijn verder gegaan met hun leven en niet iedereen gaat er even goed mee om als Roxy dan opeens terugkomt en dan ook nog in deze vreselijke staat waarin ze verkeerd. Zal het Roxy lukken om af te rekenen met de demonen uit haar verleden die nu weer keihard de kop opsteken en haar verslaving definitief de baas te worden? Je gaat het uitvinden in dit emotionele, humoristische, realistische en soms hartverscheurende verhaal waarin heden en verleden samenkomen.

__Ik had hier nooit weg moeten gaan. Een halve seconde lang blijf ik vol zelfmedelijden in die illusie hangen, maar dan raast de werkelijkheid weer op me af. Ik had geen keuze. Als ik was gebleven, had iedereen me nu gehaat. Ergens in de afgelopen tien jaar ben ik een grens over gegaan; ik was al zo lang weg en had al zo lang niets meer van me laten horen dat mijn familie en vrienden door zijn gegaan met hun leven.

En terwijl ik in mijn moeders ogen kijk en mijn stem niet genoeg vertrouw om zonder te breken een zin te vormen, zie ik mijn fout in. De kans dat alles uitkomt wordt met iedere seconde die ik hier doorbreng groter. En als dat gebeurt, zal het liefdevolle onbegrip in de ogen van mijn ouders alsnog omslaan. Ik had nooit terug moeten komen.__

Ik vond Roxy als hoofdpersonage interessant, ondanks haar sterallures en het feit dat ze soms het bloed onder m’n nagels verdaan haalde hihi. Ze maakt een enorme ontwikkeling door in dit boek waarvan ik intens genoten heb om het te mogen volgen van begin tot eind. Ondanks dat ik tegen het gebruik van drugs ben en ook niet tegen mensen kan wie zichzelf klem zuipen en dan vaak nog zo’n grote mond menen te hebben ook, vond ik Roxy een intrigerend personage waar ik meer van wilde lezen. Ik kon gewoon niet stoppen met lezen. Ik wilde weten Waarom ze is geworden wie ze nu is want het was duidelijk dat dit niet allemaal is gekomen door de roem die ze kreeg als beroemde zangeres zijnde en het typerende leventje wat er vaak mee gepaard gaat. Roxy’s reden voor het verlaten van Nederland is de reden waarom ze nu is zoals ze is en zonder het confronteren van haar verleden zal ze nooit uit deze sleur komen. Wat er vooral voor zorgde dat ik hoop bleef houden voor Roxy is het feit dat ik dus Arno’s dagboek van vroeger kon lezen. Lezen Hoe hij Roxy zag en hoe hij verliefd op haar werd. Hierdoor kon je het contrast dus heel goed zien; Roxy toen vs. Roxy nu en ik heb het hele boek door echt gehoopt en smachtend gewacht op het moment dat Roxy zou gaan vechten voor haarzelf, om de persoon te vinden die ze was voordat ze zichzelf te gronde richtte. Ondanks haar zwakte naar drank en drugs vind ik Roxy toch op veel vlakken een enorm sterk en realistisch personage. Ze heeft iets vreselijks meegemaakt toen ze jong was en ik kan me heel goed voorstellen dat ze om die gebeurtenis besloot te vluchten. Op sommige vlakken vond ik het dus herkenbaar. Ik herken natuurlijk zeker niet alles aan haar, zoals het drugs en alcoholgebruik om maar al iets te noemen, maar er zaten genoeg herkenbare elementen in Roxy waardoor ik een connectie kreeg met haar.

Arno is een geweldig mannelijk hoofdpersonage. Zijn dagboek verhalen van vroeger lezen ontzettend lekker weg en zorgen ervoor dat ik een echte connectie voel met dit personage. Echt een geweldige toevoeging van de auteur, want zonder deze dagboek verhalen zou Arno een stuk oppervlakkiger zijn overgekomen. Ik vond het prachtig om te zien hoe hij ook zijn eigen ‘stem’ kreeg op deze manier en zijn verhaal raakte me net als dat van Roxy. Ook hij heeft een ontwikkeling doorgemaakt van jonge jongen tot de man die hij nu is. Arno is als we hem nu als volwassene leren kennen down to earth, eerlijk, lief en humoristisch en hij weet enorm veel emotie over te brengen naar mij als lezer zijnde. Ik heb echt intens genoten van dit personage!!

__“Het spijt me,” mompel ik. Hij maakt een bromgeluidje. “Ja, dat zal wel.” Ik grijns schuldbewust naar hem. Zijn blik verschiet van boos naar… een emotie die ik niet kan thuisbrengen. “Wat?”, vraag ik. Snel schudt hij zijn hoofd. “Ik was vergeten hoe leuk je bent als je lacht.” Terwijl ik die opmerking aan het verwerken ben, voegt hij er wat scherper aan toe: “Zou je vaker moeten proberen.”__

De bij personages vond ik ook super leuk om tegen te komen. Bij sommige personages ervoer ik hele blije emoties, bij sommigen negatieve emoties die naderhand compleet omgedraaid werden en voor sommige personages bleef ik hopen dat ze onder een tram ofzo terecht zouden komen buwhaha lol. Lisette weet een geweldig arsenaal aan verschillende personages neer te zetten, die naast Roxy en Arno een perfect gezelschap vormen in deze story-line. Van Roxy’s zussen tot haar ouders, haar kennissen uit het dorp en haar bandleden.. Ik ben fan van de manier waarop Lisette ze allemaal samenbracht en uitgewerkt heeft. Elk personage heeft een unieke inbreng in het verhaal, hoe vaak of weinig ze ook voorkomen. Geen enkel personage is te veel of ‘maar een opvulling’. Nee, deze personages brengen het boek gewoon echt tot leven.

Lisette’s schrijfstijl is indrukwekkend, op z’n zachtst gezegd. Het sleepte me vanaf het begin af aan al meteen mee en het las echt ontzettend lekker weg. De personages zijn allemaal ontzettend interessant en het verhaal zit gewoon echt heel goed in elkaar. Lisette heeft een heerlijke manier van beeld-schrijven en ik zat echt regelmatig te lachen en met mijn hoofd te schudden op een manier van ‘hoe verzint ze het toch! – in de meest positieve zin bedoel ik dat dan ook natuurlijk.

__“Hoe was het?” vroeg Fieke. Ik klemde mijn vingers wat steviger om het stuur. Roxy’s ogen leken donkerder te worden van boosheid. “Alsof ie een opgevouwen zeekomkommer in mijn mond probeerde te duwen”. Ze kwatte weer. “Ik zoen nooit meer met iemand.”__

__Mijn mond voelt aan alsof iemand al mijn tanden en kiezen heeft getrokken, om ze er vervolgens ondersteboven weer in te zetten. Mijn keel voelt aan alsof hij van binnenuit geföhnd is – twee dagen lang. En mijn neus… Au. Gewoon heel erg au.__

Ze weet diepgang te brengen in het verhaal en de personages. Ze weet me te laten lachen en regelmatig met ingehouden adem en/of een brok in mijn keel dit verhaal te laten lezen. Lisette’s schrijfstijl heeft me diep geraakt en ontroerd. Ik vind vooral de momenten waarop de realiteit keihard toeslaat bij Roxy zo enorm goed geschreven dat ik er echt kippenvel van kreeg.

__Ik huil om mijn miezerige shitleven, om Nathalie, om alles wat ooit was en om alles wat nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik huil omdat ik bang ben voor wat de toekomst brengt. ‘Morgen’ is een afgrond vol vlijmscherpe spiesen en onbekende gruwelen, waar de verstrijkende tijd me op af jaagt alsof het een roedel hongerige wolven is waarvoor ik altijd moet blijven rennen. Maar ik huil vooral omdat ik echt, echt, écht coke nodig heb.__

Voor mij was dit het eerste boek van Lisette dat ik las, maar zoals ik al eerder zei; zeer zeker niet het laatste. Want ze heeft me echt fan gemaakt met dit boek en ik wil meer, meer, meer!
Deze prachtig uitgewerkte chicklit gaat je hart veroveren, geloof me! Serieuze en soms moeilijke onderwerpen en een emotionele zoektocht om jezelf terug te vinden, worden op een humoristische en realistische manier beschreven in dit boek met enorm veel diepgang in zowel de personages als de story-line. Eenmaal begonnen, laat het boek je echt Niet meer los. Je kunt niet stoppen totdat je het uitgelezen hebt, het liefst in één ruk. Boeken als deze maken boeken lezen van eigen bodem een groot genot en laten zien wat voor geweldige auteurs we in ons kikkerlandje hebben zitten!