ALL THE FEELS!

DEDICATION
Voor alle vrouwen die sterker en moediger zijn dan ze durven te geloven

4,5 hartjes voor Omkijken naar morgen

Ik kan huilen van blijdschap en verdriet momenteel, na dit boek net te hebben dicht geslagen. Ik voel zoveel blijdschap omdat dit wederom weer een boek was welke me zo hard heeft geraakt en me zo’n prachtige leeservaring heeft gegeven. Ik voel verdriet omdat ik geen definitief afscheid wil nemen van Femke/Gus, Nate/Lize & Jelle/Sophie. Echt definitief is het natuurlijk niet want ik kan de boeken gelukkig nog herlezen. Maar dat gevoel wat ik ervaar tijdens de eerste keer lezen van een Wendy Brokers boek is gewoon verslavend en daar wil ik alleen maar meer meer meer van en zeker als ze zo’n geweldige personages schrijft als diegenen die we in deze boeken (Baguette met jam voor twee, Leven met een Leugen en nu ook Omkijken naar Morgen) tegenkomen.

TRIGGER WARNING;
In dit boek komen scenes naar voren waarin verkrachting centraal staat. Alhoewel ik zelf vind dat Wendy hierin echt een prachtige balans heeft weten te brengen waarmee ze de essence van alles overbrengt zonder in detail te hoeven gaan, kan toch de ‘niet in detail getreden scene’ zeker een trigger zijn als je hier gevoelig voor bent. Ik kan daarentegen dus niet meer als applaudisseren vanwege de manier waarop Wendy alles beschrijft, alsook hoe ze het hoofdpersonage laat ontwikkelen door het boek heen. Het is een onwijs gevoelig, verdrietig en pijnlijk onderwerp om over te lezen en ik vind het zo bijzonder weer om te zien met hoeveel respect Wendy zo’n heftig onderwerp aanhaalt en uitwerkt in een verhaal.

Misschien dat erover praten, ondanks de schaamte en de pijn, zou helpen. Zou verlichten. Maar haar andere helft was opgelucht dat haar tante niet aandrong. Ze wist niet of een tachtigjarige de meest geschikte persoon was om de trauma’s uit haar verleden mee te delen. Niemand was in die jaren geschikt genoeg geweest om het aan te vertellen. Ze had wat er was gebeurd diep weggestopt, in de hoop dat het een keer vanzelf oploste en de pijn met zich meenam. Stom, want zo werkte het natuurlijk niet. Daarvan plukte ze nu de wrange vruchten.

Femke, Gus en ook Maren hebben mijn hartje veroverd en maken ‘het cirkeltje compleet’ als we kijken naar de geweldige groep vrienden/familieleden die de fantastische cast vormen in de drie boeken. Femke leerden we kennen als een losbol in eerdere boeken, maar waarin je wel al het idee kreeg dat er zoveel meer aan de hand was onder dat oppervlak van haar. Dat hebben we dan nu mogen inzien in dit boek en dat was zo waanzinnig mooi uitgewerkt allemaal. Niet alleen haar verleden met haar ex, waar ze nu 7 jaar later door gedwongen wordt om het eindelijk onder ogen te zien en proberen te gaan verwerken in haar zoektocht naar een happily ever after… Maar ook de familiale problemen en relatie ontwikkelingen tussen Femke en haar vader bv. Is een belangrijk onderdeel in de ontwikkeling van Femke.

”Haten is makkelijker, Femke, vergeven veel moeilijker. Verdomd veel moeilijker.”

En dan is er nog Gus. En hij speelt een prachtige rol in de positieve ontwikkeling welke Femke doormaakt. Deze alleenstaande vader en kinderarts (HALLOOOOOO, alleen die wetenschap maakte me al fan van hem voordat ik hem beter had leren kennen nog) liet niet alleen Femke’s hartje sneller kloppen kan ik je zeggen. Hij was echt alles wat Femke nodig had om dat duwtje in de rug te geven, om haar te laten inzien dat ze net als elk ander persoon recht had om te leven, verliefd te worden en dat ze recht heeft op een Happily Ever After. Samen met Maren, Gus’ super schattige maar soms wel vermoeiende dochter (maar welke 4 jarige is niet vermoeiden, toch? Haha) laat hij Femke inzien dat dit alles een mogelijkheid is, als ze haar demonen kan overwinnen.

”Ik heb het gevoel alsof ik op het randje sta van een open put. Ik weet dat ik erin moet springen, maar ik weet niet of ik al genoeg houvast heb om mezelf er weer uit te trekken. Om die gevoelens weer toe te laten die me naar de bodem zuigen, zoals toen. Want hoeveel mensen er ook op de rand staan om me te helpen, ik zal het eerste stuk zelf naar boven moeten klimmen. Het is echt een kolkend gat, Gus en ik wil er niet in. Ook al weet ik dat ik moet.” Hij wreef met zijn duim over haar mond. “Ik ben een van die mensen, Femke. Je hoeft niet eens om mijn hand te vragen, want ze zijn allebei al uitgestoken. Ik ga niet weg bij die put. Het is aan jou of je ze vastgrijpt om je eruit te laten trekken of ze pas vastgrijpt als je er zelf bent uitgeklommen. Als je maar weet dat ik er voor je bent als jij zover bent. Op welke manier dan ook.”

Ook vond ik de personage ontwikkeling van Gus geweldig. Ook hij struggled met dingen, waarin Femke hem weer heel mooi bij staat, welke zowel in het verleden zijn gebeurd maar ook in de huidige tijd en ik ben echt zo blij met de diepgang welke Wendy erin heeft weten te brengen. Ik vond zijn ontwikkeling minstens zo mooi geschreven als die van Femke. Wat bof je toch als lezer zijnde met zulke mooi uitgewerkte personages.

Ik vind het waanzinnig hoe Wendy altijd humor brengt, alsook luchtigheid, maar ook hele emotioneel zware elementen naar voren kan brengen en dit alles in heel mooie balans weet te brengen. Het ene moment zit je te lachen, maakt je hart heerlijke tuimelingen in je borst van blijdschap… Het volgende moment zit je als een strakgespannen veer te genieten van zo’n heerlijk intens en steamy scene en wil je Gus net zo graag bespringen als dat Femke doet. Het andere moment zit je met een brok in je keel en tranen in je ogen omdat je zo IN het moment zit en meeleeft met personages en gebeurtenissen die erin voorkomen, welke soms hartverscheurend en intens verdrietig zijn.

Met dit nieuwste boek laat Wendy wederom zien wat voor geweldig talent ze ‘in huis heeft’. Dat ik, no matter what ze ook nog gaat schrijven in de toekomst, ik weer als eerste in de rij ga staan om dat boek te kunnen bemachtigen. Ik ga echt nooit genoeg krijgen van Wendy’s boeken; gewoon niet.

”Dank je,” zei hij zacht en streelde de muis van haar hand. Nu was zij het die hem verward aankeek. “Waarvoor?”
“Voor alle stukjes Femke die je me geeft. Voor je eerlijkheid en voor je vertrouwen.”
“Hou me vast,” mompelde ze verstikt tegen zijn borst. “Want soms heb ik het gevoel dat ik in stukjes uit elkaar val.” Het laatste kwam eruit met een onbedoelde snik die haar keel nog rauwer maakte dan hij was. “Ik heb je, meisje.” Zijn gefluisterde woorden klonken al net zo verstikt. “Ik heb je en ik laat je niet meer los,”