Een zoektocht tussen trauma en identiteit.

De zieners van Sulaiman Addonia is een roman die je niet leest, maar ondergaat een lange, ademloze stroom van taal waarin elk leesteken lijkt te zijn weggegumd om ruimte te maken voor een rauwe, ongenadige innerlijke beleving.

Het verhaal van Hannah, die met het dagboek van haar moeder aankomt in Londen en zo in een pijnlijk erfstuk van seksueel geweld, migratie en zwijgende generaties duikt, ontvouwt zich traag en verwarrend, vooral in het begin, maar wie volhoudt wordt gaandeweg meegezogen in een duizelingwekkende verkenning van identiteit, seksualiteit en koloniale wonden, waarbij Addonia elke literaire conventie tart en zich volledig overgeeft aan een associatieve, vaak dromerige vertelstijl die meer op gevoel en onderbewuste werkt dan op plot.

Voor mij persoonlijk was het een moeilijk boek, dat soms op afstand bleef, maar tegelijk intrigeerde door zijn compromisloze aanpak en de radicale manier waarop het de kwetsbaarheid en kracht van jonge vluchtelingen een stem geeft, geen gemakkelijke leeservaring, wel een eerlijke, indringende en moedige roman die zich richt tot de lezer die bereid is zich volledig over te geven.