Een beklemmend verhaal vol verborgen waarheden.

Louise Douglas weet in Het geheim bij het meer vanaf de eerste bladzijde een sluimerende dreiging te weven, als een mist die langzaam optrekt maar nooit helemaal verdwijnt. Het verhaal opent met een tragedie in Parijs en verplaatst zich vervolgens naar het landelijke, maar onheilspellende Somerset. Daar staat een oud huis aan een meer, doordrenkt van herinneringen, geheimen en onuitgesproken pijn.

Amy, de hoofdpersoon, is geen klassieke heldin die roekeloos op avontuur gaat. Ze is een empathische vrouw die simpelweg wil helpen, maar juist die betrokkenheid trekt haar steeds dieper het web van familiegeheimen in. Douglas schildert haar onzekerheid en toenemende fascinatie voor het verleden van Julia en Viviane met fijne penseelstreken, waardoor je als lezer steeds op het puntje van je stoel blijft zitten.

De sfeer is onmiskenbaar gotisch: knarsende vloeren, een kil meer, en het constante gevoel dat er iemand of iets meekijkt. Douglas excelleert in het oproepen van dit beklemmende decor, zonder te vervallen in overbodige dramatiek. De opbouw is langzaam, maar nooit traag; elke pagina legt een nieuwe draad bloot in het complexe tapijt van verlies, schuld en waarheid.

Het slot is even schokkend als bevredigend. Niet omdat alles wordt opgelost als in een keurig puzzelboekje, maar omdat de onthulling precies past bij de onrustige toon die Douglas zo zorgvuldig heeft opgebouwd.

Het geheim bij het meer is geen vluchtige thriller die je in één avond vergeet, maar een sfeervolle, psychologische roman waarin de spanning groeit als rimpels op het water tot ze je volledig hebben opgeslokt.