Een droom op drift, de rauwe ontknoping van Riks muzikale zwerftocht.

In Ierland is het einde, het slotdeel van Rein Menke’s tweeluik, volgen we opnieuw Rik, een jongeman met een vurige droom en een al even vurige koppigheid. Waar deel één al de aanzet gaf tot zijn morele en muzikale zwerftocht, graaft Menke in dit tweede deel dieper in de psychologische rafelranden van ambitie, zelfbedrog en het onvermijdelijke verlies dat gepaard gaat met het najagen van een illusie.

Rik’s verlangen om een rockheld te worden lijkt op het eerste gezicht aandoenlijk, maar Menke weet dit verlangen langzaam te ontrafelen tot iets pijnlijkers en menselijkers: een vlucht. Met elke stap die Rik zet richting Ierland, fysiek en figuurlijk raakt hij verder verwijderd van zichzelf én van de mensen om hem heen. De leugens stapelen zich op, en de momenten van reflectie snijden diep.

Wat dit boek bijzonder maakt, is Menke’s vermogen om je ongemakkelijk dicht op de huid van zijn protagonist te zetten. Je voelt Riks wroeging, zijn twijfel, zijn eenzaamheid, soms frustrerend, soms ontroerend. De auteur laat je niet gemakkelijk ontsnappen aan de vraag: hoeveel ben je bereid op te geven voor een droom die misschien nooit werkelijkheid wordt?

De vertelstijl is sober, trefzeker, en doorspekt met muzikale verwijzingen die niet geforceerd aanvoelen. Ierland fungeert niet alleen als decor, maar als symbool: de belofte van iets anders, iets beters, maar ook de plek waar alles dreigt te eindigen.

Het enige wat het boek soms in de weg zit, is dat de zwaarte van Riks innerlijke strijd af en toe de vaart uit het verhaal haalt. Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door een climax die zowel tragisch als bevrijdend is en vooral: eerlijk.

Ierland is het einde is een rauwe, eerlijke roman over falen, vechten en verliezen. Geen sprookje, geen heldenepos, maar een indringend portret van een jongen die bijna te laat beseft dat dromen niet altijd een thuis bieden. Absolute aanrader.