Lezersrecensie
De poëzie van het alledaagse in beeld en woord.
In ieder beeld huist een stem van Marijke Van Aalst is zo’n bundel die je zachtjes uitnodigt om stil te staan, stil te zijn en te luisteren naar wat niet altijd gezegd wordt. Van Aalst heeft het talent om het alledaagse te verheffen: een kop koffie in de ochtend, het licht dat door de bladeren speelt, de vluchtige glimlach van een vreemde, alles krijgt betekenis, en soms zelfs heimwee, verdriet of diepe vreugde.
De foto’s in dit boek zijn als zachte flarden van herinnering, waarin je jezelf herkent: de grillige schaduw, het spartelende licht, de stille hoeken van een kamer. Telkens weer lijkt de camera van Van Aalst te vragen: Wat draag jij in dit moment? De beelden worden gedragen door haar gedichten en korte zinnen, sprekend, teder en vaak breekbaar, die precies dat zeggen wat je al voelde zonder woorden.
Wat dit boek zo bijzonder maakt, is de afwisseling: soms een hartverwarmende observatie die je laat glimlachen, de zon glipt tussen de stegen door en kust het plein wakker, dan weer een regel die je even ademloos laat omdat hij zo raak is, omdat hij zegt wat je dacht maar niet durfde uit te spreken. Er is herkenbaarheid in blijdschap, de kleine vreugde van licht en liefde in verdriet de stilte na verlies of de leegte van woorden die er niet meer zijn en in verwondering het besef dat zelfs in het gewone iets goddelijks schuilt.
In ieder beeld huist een stem is geen bundel die luid spreekt; hij fluistert, hij fluistert zachtaardig in je oor, neemt je mee naar momenten die je al kent maar misschien nooit had stilgezet. Een boek om te bewaren, om terug te grijpen op dagen dat de wereld je te groot of te rumoerig lijkt: hier vind je rust, warmte, en een zachte aansporing om weer te kijken, te voelen, te horen.
Een liefdevolle ode aan het alledaagse met foto’s die spreken, zinnen die raken, en gedichten die je hart openen. Wie op zoek is naar troost, verwondering of simpelweg schoonheid in het kleine, zal hier meer dan rijkelijk beloond worden.
De foto’s in dit boek zijn als zachte flarden van herinnering, waarin je jezelf herkent: de grillige schaduw, het spartelende licht, de stille hoeken van een kamer. Telkens weer lijkt de camera van Van Aalst te vragen: Wat draag jij in dit moment? De beelden worden gedragen door haar gedichten en korte zinnen, sprekend, teder en vaak breekbaar, die precies dat zeggen wat je al voelde zonder woorden.
Wat dit boek zo bijzonder maakt, is de afwisseling: soms een hartverwarmende observatie die je laat glimlachen, de zon glipt tussen de stegen door en kust het plein wakker, dan weer een regel die je even ademloos laat omdat hij zo raak is, omdat hij zegt wat je dacht maar niet durfde uit te spreken. Er is herkenbaarheid in blijdschap, de kleine vreugde van licht en liefde in verdriet de stilte na verlies of de leegte van woorden die er niet meer zijn en in verwondering het besef dat zelfs in het gewone iets goddelijks schuilt.
In ieder beeld huist een stem is geen bundel die luid spreekt; hij fluistert, hij fluistert zachtaardig in je oor, neemt je mee naar momenten die je al kent maar misschien nooit had stilgezet. Een boek om te bewaren, om terug te grijpen op dagen dat de wereld je te groot of te rumoerig lijkt: hier vind je rust, warmte, en een zachte aansporing om weer te kijken, te voelen, te horen.
Een liefdevolle ode aan het alledaagse met foto’s die spreken, zinnen die raken, en gedichten die je hart openen. Wie op zoek is naar troost, verwondering of simpelweg schoonheid in het kleine, zal hier meer dan rijkelijk beloond worden.
1
Reageer op deze recensie