Tussen herinnering en obsessie.

In Vera neemt Stan Geerdink de lezer mee in het hoofd van een man die niet weet hoe je loslaat en misschien wel belangrijker: niet wíl loslaten. Wanneer de langdurige relatie van basisschooldocent Jasper tijdens een zomervakantie op Vlieland abrupt eindigt, blijft er geen dramatische explosie over, maar een beklemmende stilte. Die stilte vormt de drijvende kracht van deze intrigerende roman.

Jasper is geen klassieke held. Hij is pijnlijk herkenbaar en tegelijkertijd ongemakkelijk om te volgen. Zijn eenzaamheid bij aanvang van het nieuwe schooljaar, het wankele evenwicht tussen routine en obsessie, en zijn onverzettelijke besluit om Vera weer in zijn leven te dwingen, maken hem tot een psychologisch fascinerend, maar moreel twijfelachtig personage. Juist daarin schuilt de kracht van het boek: Geerdink weet de lezer te verleiden om mee te leven met iemand die eigenlijk voortdurend te ver over grenzen gaat.

De manier waarop het verleden langzaam doorsijpelt in het heden creëert een beklemmende spanning. Wat is herinnering, wat is waarheid en wat is zelfbedrog? De setting – met Vlieland als symbool voor zowel vrijheid als isolatie – werkt subtiel mee en versterkt het gevoel van onontkoombaarheid.

Geerdinks stijl is strak en trefzeker. Hij vertrouwt op suggestie en onderhuidse spanning in plaats van grote gebaren. Daardoor blijft het verhaal nog lang na de laatste bladzijde in het hoofd rondspoken. Vera is geen gemakkelijk boek, en ook geen geruststellend boek, maar juist daarom is het een bijzonder geslaagde roman over verlangen, controle en de dunne lijn tussen liefde en obsessie.