Zouteloos

Dit boek kwam steeds minder als roman en steeds meer als een pamflet op mij over naarmate ik vorderde. Het einde is voorspelbaar en zie je al 200 blz ervoor aankomen, het hoofdpersonage komt maar half tot leven en zijn vriendschap met de andere priester is erg ongeloofwaardig. De dialogen zijn vaak te lang. Wat ik wel kon waarderen was de manier waarop de geschiedenis van Pausen in het verhaal verwerkt was, hoewel het binnen het verhaal eigenlijk van ondergeschikt belang is.
Hoewel het misbruik in de katholieke kerk sterk veroordeelt dient te worden, is het lezen van zo’n eenduidige roman over dit onderwerp niet interessant. De schrijver had beter zijn licht op kunnen steken bij Ishiguro, die in ‘An artist of the floating world’ tenminste een geloofwaardig karakter schetst dat langzaam tot andere inzichten mbt de geschiedenis komt. Ik moest tijdens het lezen ook aan ‘In een mens’ van John Irving denken, wat op dezelfde wijze op mij overkwam als een pamflet verpakt als (matige) roman.
Hoe interessant was het geweest als het hoofdpersonage niet tot inzicht was gekomen en in ontkenning volhard had? Dan was hij iig een stuk geloofwaardiger geweest. Nu is het een zouteloos boek waar ik omwille van ‘de goede zaak’ eerst nog drie sterren voor gaf, maar bij nader inzien toch op twee eindig.