Om je aan te warmen

In Als het stormt worden we meegenomen naar een Noors eiland waar het niet per se altijd stormt, maar wel vaak. Met iedere zin tekende het eiland zich wat meer af voor mijn geestesoog en zag ik woeste golven tegen de rotsen beuken, hoorde ik meeuwen krijsen en voelde ik de wind aan mijn haren rukken. Het leven op het eiland is rauw. Vissen en handwerk, maar ook: elkaar helpen. De honderd bewoners zijn op elkaar aangewezen voor bijstand en taart. En voor liefde en haat. Dit alles klinkt dramatischer dan het is, want Kim weet iets zachts mee te geven aan dit boek. Ik zou het bijna 'cozy' kunnen noemen, maar dat dekt de lading toch niet goed. Het is meer dat je als lezer het haardvuur voelt en de koffie en taart je smaakt, omdat je de kou buiten ook zo bijtend hebt ervaren. Hoe komt dat? Dat komt omdat Kim dat heel goed kan beschrijven, beeldend en in heldere zinnen, en met de nodige humor. Daarnaast heeft vrijwel ieder personage iets ontwapenends, iets kwetsbaars. Van nieuwkomer Martin tot aan de meest onbenullige bijfiguur, allemaal zijn ze imperfect, zeggen ze dingen op de verkeerde momenten, worden ze kwaad of zijn ze bang - en allemaal willen ze geliefd zijn. Een boomstronk van een man blijkt ook een zachte kant te hebben. En was die vrouw nou nimfomaan of had ze gewoon heel erg veel liefde? Dankzij Martins handelen wordt alles dat op het eiland vastlag door elkaar geschud, wat hem niet altijd in dank wordt afgenomen. Martin laveert tussen de drama's alsof het eidereendendons is, trapt per ongeluk op eieren en volgt daarmee zijn eigen onvolmaakte pad.

Als het stormt is een roman om je aan te warmen.