Hulde aan het Buskeboevebeestje!

Het taalgebruik is ongekend - zeg maar gerust on-ge-FUCKING-kend! Met z’n tachtig jaar veegt Brouwers de vloer aan met zo ongeveer iedereen die ooit heeft leren schrijven en laat hij ons, eenvoudige stervelingen, in het kielzog van zijn almachtige pen en danig spartelend als kinds geworden kaboutertjes achter, terwijl hij - reus, titaan, literaire oppergod - alreeds onbereikbaar boven op de Olympus, het goudgele vocht van zijn letterkundige prevalentie naar beneden laat kletteren. Zoiets denk ik erover, maar lees het vooral zelf, schrijf het honderd keer over en leer het uit je hoofd, zodat je het overal waar je komt spontaan en als antidotum tegen de hemeltergend monotone dialogen van alledag hardop en met twee vuisten in de lucht kunt declameren. Hulde aan het Buskeboevebeestje!